Het vreemde geval van Eugene Gu

Achter een van Twitter's meest uitgesproken persoonlijkheden op het gebied van sociale rechtvaardigheid schuilt een geschiedenis van misbruik

Waarschuwing: dit stuk bevat beschrijvingen van aanranding

Je herinnert je altijdje allereerste virale tweet, vertelt Eugene Gu me. Voor hem was het een grap over Betsy DeVos en de Bowling Green Massacre. De tweet kreeg 460 likes toen hij slechts 200 volgers op Twitter had, en het was een opwindend, versterkend gevoel. Nu, zegt Gu, voelt het bijna alsof patiënten een medicijntolerantie krijgen en je een steeds grotere dosis van hetzelfde medicijn nodig hebt om hetzelfde fysiologische effect te krijgen. Nu merk ik dat als een van mijn tweets 4.000 likes en retweets krijgt, het gewoon business as usual is.

Je herkent Gu misschien van nog een van zijn virale tweets - een foto van zichzelf in zijn ziekenhuiskleding, een door Colin Kaepernick geïnspireerde knie nemend om te protesteren tegen blanke suprematie, degene die 51.000 retweets en 182.000 likes kreeg en hem een ​​Aziatisch-Amerikaanse sociale rechtvaardigheid maakte held. Of misschien heb je zijn opiniestukken voor HuffPost en The Hill gezien, of zijn verschijning op Democracy Now! Of misschien heb je hem gezien in de antwoorden van Donald Trump, vaak een van de eersten om de president te vertellen dat wat hij doet verkeerd is. Of misschien heb je gehoord van de federale rechtszaak waarbij hij zich aansloot (en won), samen met zes anderen, tegen Trump voor het blokkeren van gebruikers op Twitter.

Gu had geleerd hoe krachtig het platform kon zijn: het was een instrument dat zijn stem en politiek kon versterken, maar ook een instrument voor manipulatie - gebruikt om zijn critici te pesten of degenen die hij misbruikte het zwijgen op te leggen. Uiteindelijk zou hetzelfde platform dat hem had opgebouwd zijn ondergang dreigen te worden.

---

De manier waarop hij het vertelt,Gu's verhaal begon op een vroege ochtend in april 2016, toen twee gewapende Amerikaanse marshals voor zijn deur verschenen. Hij was net thuisgekomen van een lange nacht operatie in de trauma-afdeling van het Vanderbilt University Medical Center, waar hij een chirurg was, toen hij het gewelddadige gebons op zijn deur hoorde. De maarschalken wachtten buiten. Ze hadden geen huiszoekingsbevel nodig, zeiden ze tegen hem. Ze hadden een dagvaarding van het congres.

Ik raakte er helemaal van onder de indruk, zegt Gu. Dit zijn woorden die gewone, gewone mensen niet echt kennen of waarmee ze in hun dagelijks leven te maken hebben. Voordat de maarschalken kwamen opdagen, leefde hij een gewoon leven. Zoals veel Aziatische Amerikanen, vertelde hij me, was hij gefocust op het harde werk om dokter te worden. Hij was liberaal leunend, maar niet geïnteresseerd om betrokken te raken bij de rommelige politiek van het activisme.

Maar het bleek dat het onderzoek dat hij was begonnen tijdens de medische school hem in het hart van een controversiële strijd had geplaatst. Gu bestudeerde baby's met een aangeboren hartaandoening en later die met bilaterale renale agenese (baby's geboren zonder nieren - die een sterftecijfer van bijna 100 procent hebben). Hij vroeg zich af of hij weefsel van geaborteerde foetussen kon gebruiken om pasgeborenen te redden. Het weefsel, zo redeneerde hij, zou worden geclassificeerd als biologisch gevaarlijk afval en toch in de verbrandingsoven worden gegooid. Wat als het in plaats daarvan levens zou kunnen redden?

Gu opende met een paar vrienden en collega's een klein lab genaamd Ganogen. Ze kochten hun eigen apparatuur - autoclaven, ratten voor experimenten - en bestelden foetaal weefsel van een bedrijf genaamd StemExpress om bij ratten te implanteren. De operaties van Ganogen waren ogenschijnlijk legaal, maar in 2015 bracht het Center for Medical Progress, een anti-abortusorganisatie, een sensationele en zwaarbewerkte video uit waarin werd beweerd dat medewerkers van Planned Parenthood baby-onderdelen stalen voor StemExpress. De video alarmeerde conservatieven zoals congreslid Marsha Blackburn uit Tennessee, die dagvaardingen uitgaf aan tientallen bedrijven die foetaal weefsel gebruikten voor onderzoek, waaronder Ganogen.

In plaats van geprezen te worden voor zijn onderzoek, kreeg hij een dagvaarding van het congres als straf

Ik denk dat het een altruïstisch iets was dat [StemExpress] deed, en dat ze ervoor werden gestraft, zegt Gu. (Het verkrijgen van foetaal weefsel voor onderzoek is legaal zolang het geen winstoogmerk is; anti-abortusactivisten dringen erop aan dat StemExpresswaswinst maken. StemExpress-topman Cate Dyer vertelde: De Washington Post 'We willen levensreddend onderzoek versnellen, daar gaat het om.) Gu had gehoopt een aantal van de gegevens die hij voor Ganogen had verzameld, te publiceren, maar de dagvaarding bracht hem effectief tot zwijgen, samen met het veelbelovende veld van onderzoek naar foetaal weefsel. Niet lang daarna bracht Vanderbilt Gu naar een kantoor met de programmadirecteur van het ziekenhuis, de directeur van mediarelaties, advocaten en al deze topmensen. (Gu zegt dat deze bijeenkomst in april of mei 2016 plaatsvond; Vanderbilt zegt dat deze bijeenkomst niet heeft plaatsgevonden, hoewel Gu herhaaldelijk werd geadviseerd om ervoor te zorgen dat zijn activiteiten op sociale media het primaire doel van zijn dienstverband niet in de weg stonden.)

Volgens Gu adviseerde Vanderbilt hem om heel weinig over zijn onderzoek te praten, en extra voorzichtig te zijn met journalisten, zelfs voor Democratische congresleden. Ze suggereerden dat Gu rustig moest blijven. Ik had er geen zin in, zegt Gu. Hij had zijn hele leven laag gelegen, doen wat hij moest doen. In plaats van geprezen te worden voor zijn onderzoek, kreeg hij als straf een dagvaarding van het congres. Hij wilde niet langer zwijgen. Gebaseerd op alles wat ik mijn hele leven heb geleerd - Amerikaanse geschiedenis bestuderen, begrijpen hoe het politieke systeem werkt - in ons land en in een democratie, is de enige manier om je rechten te beschermen, door je uit te spreken en je zaak te verdedigen. Dus Gu besloot terug te vechten.

Hij trotseerde Vanderbilt en verscheen op NPR'sWetenschap vrijdagom de dagvaarding en zijn onderzoek te bespreken. Na Gu's NPR-optreden kregen zijn tweets meer reacties en retweets en groeide zijn aantal volgers. Als hij de strijd aan zou gaan met zijn programma, leerde hij dat sociale media een krachtig wapen in zijn arsenaal zouden zijn.

Gu zag Colin Kaepernicken de voetballers die op de knieën gingen om te protesteren tegen blanke suprematie en politiegeweld. In september 2017 besloot hij hetzelfde te doen, zich herinnerend wat hem een ​​paar jaar geleden bij Vanderbilt was overkomen. Het was een zeer traumatische gebeurtenis, zegt Gu. In januari 2016 reed hij naar zijn werk toen een stel in een auto hem in de garage aangaf. Hij stopte de auto en draaide zijn raam naar beneden, nietsvermoedend. Hij herinnert zich dat hij het stel hoorde schreeuwen: Hey kin! Je kunt verdomme niet rijden! Gu parkeerde en probeerde naar het ziekenhuis te gaan, maar de man uit de auto volgde hem, greep Gu's naambadge bij het koord en verstikte hem bijna. Hij volgde Gu negen trappen op naar het ziekenhuis en trok zelfs Gu's patiëntendossiers uit zijn handen. Gu belde de politie, maar die vertelde hem dat ze de man niet gevaarlijk vonden.

In Gu's vertellen, toen hij eiste dat ze een aanklacht indienen, zeiden de agenten dat de man ook een aanklacht kon indienen tegen...Guvoor roekeloos rijden. Beide mannen werden gearresteerd. Het incident verbijsterde Gu. Zijn stem gaat omhoog als hij het vertelt. Het is meer dan belachelijk om gearresteerd te worden voor een misdrijf omdat je racistisch en fysiek bent aangevallen in je eigen ziekenhuis, waar je eigen politie je niet eens gelooft. Het deed hem denken aan de dagvaarding van het congres, de onrechtvaardigheid ervan: hij deed onderzoek om het leven van baby's te redden, maar werd ervan beschuldigd ze te hebben vermoord. Het was als een bizar tegenovergestelde wereld, en hij had nog nooit zoiets meegemaakt totdat hij Californië verliet en naar Tennessee ging. Volgens Gu probeerde hij het incident via Vanderbilt te verwerken, maar het kon [Vanderbilt] intern niet zoveel schelen.

Nu had hij echter genoeg tijd om te verwerken wat er was gebeurd. Bovendien was #takeaknee nu een hashtag en een sociaal fenomeen. Die middag, met dezelfde witte jas en scrubs die ik droeg op die dag dat ik werd aangevallen, in dezelfde gang [de man] stalkte me, legt hij uit, hij stopte een van de verpleegsters die langsliep, knielde neer, hief een vuist op, en glimlachte om zijn foto.

Zoals Gu het in een e-mail vertelt: een Afro-Amerikaanse verpleegster die langskwam, nam de foto voor me en hief haar vuist uit solidariteit toen ze zag dat ik een knie nam, en ik hief ook mijn vuist en daarom lach ik op de foto omdat we beiden glimlachten toen we dat gebaar deden.

Het drama ontvouwde zich niet alleen op Twitter, maar werd breed uitgemeten in de media

Volgens Gu begon de moeder van een patiënt, niet lang nadat hij de foto had gepost, agressieve Facebook-berichten over hem te plaatsen, met denigrerende namen en behoorlijk raciaal getinte taal. Toen ze hem eindelijk in het ziekenhuis ontmoette, vroeg ze hem de kamer te verlaten, wat suggereert dat zijn politieke overtuiging hem ongeschikt maakte om haar zoon te behandelen. Weken later plaatste Vanderbilt Gu onder schorsing, daarbij verwijzend naar prestatieproblemen. Vanderbilt verklaarde ook dat het een onderzoek naar de persoonlijke veiligheid van Gu en de veiligheid van andere werknemers zou voortzetten. Gu zegt dat VUMC de schorsing niet-bestraffend noemde. Hij vroeg zich af,Hoe kan het iets anders zijn?

De strijd was aan de gang. Gu plaatste fragmenten uit de brief van het VUMC over zijn proeftijd op Twitter. Volgens Gu vroeg het medisch centrum hem om te verduidelijken dat zijn mening op Twitter de zijne was, en niet die van Vanderbilt. Ze hebben ook een tweet vastgezet (eerst Gu direct getagd en vervolgens zijn handvat uit de tweet verwijderd), en herhaalden hun beleid op het gebied van sociale media. (Volgens het VUMC heeft [Gu] nooit de opdracht gekregen om de inhoudelijke inhoud van zijn sociale media-activiteiten te bewerken of aan te passen.) Op Twitter noemde Gu dat pesten. Ze proberen me zo hard te onderdrukken en mijn carrière te ruïneren, vertelt hij me. Het drama ontvouwde zich niet alleen op Twitter, maar werd breed uitgemeten in de media - van BuzzFeed-nieuws naar VS vandaag - die Gu afschilderde als slachtoffer en held.

Na maanden van onzekerheid beëindigde Vanderbilt op 1 juli 2018 het verblijfscontract van Gu, waarbij hij ontkende dat de beëindiging iets te maken had met zijn activisme.In een openbaar geplaatste brief, schreef VUMC: De leiders van onze administratie, faculteiten en residentieprogramma's hebben blijk gegeven van een consistente toewijding aan de principes van diversiteit, integriteit en eerlijkheid, en zullen deze principes blijven naleven, zelfs wanneer ze onterecht en valselijk worden beschuldigd van het niet doen.

De brief komt op een defensieve toon op mij over - als ik hem nu lees, klinkt het bijna alsof Gu niet degene was die door VUMC onrecht was aangedaan, maar op de een of andere manier was het misschien andersom.

Samsung Galaxy Note Edge

Ik sprak met @DoctorMeowskisover de telefoon, niet lang nadat het nieuws over Vanderbilt naar buiten kwam. Allison* (haar naam is veranderd om haar identiteit te beschermen) is een 30-jarige medische student in een middle of nowhere op rijafstand van Tennessee. Haar stem is helder, een beetje vrolijk. Allison begon zich tot Twitter te wenden als een uitlaatklep voor de stress van de medische school. Ze werd al snel onderdeel van de #MedTwitter-wereld, waar artsen en medische studenten hun werk bespreken, serieuze vragen stellen of advies geven, of medische woordspelingen en grappen tweeten. Allison postte graag grappige, openhartige anekdotes uit haar leven: een date met een cardioloog (wat #MedTwitter vergeleken met kijkenGrey's Anatomy), of praten over haar worsteling met haar studie. Op een dag, rond december 2016, kreeg ze een DM van Gu, waarin hij haar vertelde dat hij onder de indruk was van hoe open ze was op Twitter.

Het duurde maanden voordat Gu Twitter beroemd zou worden vanwege zijn knielende foto. Allison was onder de indruk van zijn geloofsbrieven - een chirurg die naar Stanford en Duke was gegaan - en vond dat hij er schattig uitzag op zijn foto's. Hun gesprek veranderde van DM's in sms'jes, die in telefoontjes veranderden. In het begin, zegt Allison, was Gu charmant. Ze spraken over Marsha Blackburn, en toen Gu over zijn onderzoek sprak, vertelde hij haar hoeveel respect hij had voor de vrouwen die de geaborteerde foetussen schonken. Toen hij daarover sprak, was hij een zeer indrukwekkende man, zegt Allison.

Ze hebben uren aan de telefoon gezeten. [Gu] belde me vaak, zelfs als hij aan het werk was, zegt Allison. Hij had 15, 20 minuten in het trappenhuis gestaan. Dat vond ik schattig. Ze spraken ook over andere dingen, zoals hun opvattingen over huwelijk en kinderen. En ze hadden het over Twitter. Allison gaf Gu tips om meer volgers te krijgen: je maakt een hashtag over iets dat trending is en springt dan in het gesprek. Toen Gu de strategie voor het eerst uitprobeerde, herinnerde ze zich hoe blij hij was dat het werkte. Hij vertelde Allison dat ze het machtspaar van Twitter zouden worden.

Hij zat vaak op zijn telefoon, concentreerde zich meer op Twitter dan op mij, en vroeg me om dingen te retweeten

Ten slotte nodigde Gu Allison uit om hem in 2017 op Valentijnsdag in Nashville te bezoeken. Hij beloofde haar de stad rond te leiden en haar hem op het werk te laten volgen. Verdorie, ja! zei Allison. Ze raakte verdwaald toen ze zijn flatgebouw probeerde te vinden, en toen ze hem ontmoette, verbaasde ze zich erover hoe anders hij leek dan de indruk die hij online had gemaakt. Van zijn foto had ze hem voorgesteld als schattig, lang en zelfverzekerd. Persoonlijk leek hij muisstil en onzeker, en hij verontschuldigde zich voortdurend.

Er zouden nog veel meer teleurstellingen zijn tijdens dat bezoek. Het bleek dat ze Gu niet echt kon volgen op het werk, omdat hij vergeten was toestemming te krijgen van zijn programma. En als ze gingen lunchen, zat hij vaak op zijn telefoon, meer op Twitter dan op mij, en vroeg me om dingen te retweeten. Hij vertelde hoe graag hij wraak wilde nemen op Vanderbilt via zijn Twitter-aanhang. Zijn appartement was een matras op de vloer en een eettafel.

Ik was zo van,Wauw, oké, zo leeft een grote chirurg, ze zegt. Ze deden een dutje en toen ze wakker werd, zat hij al tussen haar benen en deed een condoom om. Het was voorbij zodra het begon. Ik had geen tijd om erover na te denken ... Ik denk dat we een beetje zeiden dat we elkaar zien. Ik was er een beetje boos over, zegt Allison. Ik wist niet echt zeker of ik seks met hem wilde hebben. Maar aan de andere kant, zo redeneerde ze, kon ze zich niet al te overstuur voelen. Ze had er tenslotte mee ingestemd om als date naar Tennessee te komen. De volgende dagen liet Gu haar alleen terwijl hij naar zijn werk ging. Ze ging naar de Whole Foods in de buurt van zijn appartement, kocht snacks en ananas (zijn favoriete fruit) voor hem. Ze keek uit naar Valentijnsdag, toen Gu beloofde op een echte date te gaan. Maar toen de datum kwam, werden ze opnieuw onderbroken door zijn vete met Vanderbilt.

Gu's adviseur had hem gevraagd om langs te komen voor een bijeenkomst, waar ze hem opnieuw vertelden dat hij online niet slecht over VUMC kon praten. Hij werd echt boos, zegt Allison. Toen hij uiteindelijk gekalmeerd werd, gingen ze naar een plaatselijke pizzeria voor hun romantische date.

Jij bent de enige persoon ter wereld met wie ik kan praten, zei Gu tegen haar. Als jij er niet was geweest, had ik vanavond misschien zelfmoord gepleegd. Terug in Gu's appartement begon hij naar haar te klauwen terwijl ze probeerde te weigeren. Ze probeerde hem weg te duwen. Hij bleef erbij. Het was net zo totdat hij flauwviel. Toen stond ik op, zette de douche aan en huilde.

En dan was daar Maria.@MaryLauryMD had zichzelf op Twitter voorgesteld aan Allison nog voordat Allison Gu persoonlijk had ontmoet. Ze vond niets ongewoons aan hun gesprek. Allison had tenslotte op Twitter met andere vrouwelijke artsen gepraat, van wie velen echte vrienden werden. Maar haar gesprekken met Mary namen vreemde wendingen, vooral na het Valentijnsbezoek. Mary had het vaak over Gu: ik volg Gu omdat ik hem op het nieuws zag, zei ze. En: ik denk dat hij zo heet is, en ik heb nog nooit seks gehad met een Aziatische jongen. Mary zei dat ze Gu's foto had uitgeprint en op haar muur had gehangen. Ik zorg ervoor dat ik hem de hele tijd retweet, zodat hij me opmerkt, zei Mary. Hij retweet je veel … ga je met hem uit?

Allison zei nee - zelfs als Gu haar baby belde via sms, hadden ze officieel geen relatie. Ik was bang dat als ik [Mary] zou vertellen dat we aan het daten waren, ze gek zou worden, zegt Allison. Ze leek griezelig, alsof ze agressief zou worden en het overal op haar tijdlijn zou posten en me zou doxen. Mary's berichten maakten Allison nerveus. Toen ze de DM's naar Gu bracht, verwierp hij het snel. Hij vertelde haar dat veel mensen hem op Twitter schreven, maar Allison was de enige met wie hij sprak.

Heb je gezien dat mensen zeggen dat Mary eigenlijk Gu is op Twitter?

Allisons contact met Gu nam langzaam af in de maanden nadat ze elkaar hadden ontmoet. Uiteindelijk dempte Allison het account van Gu. (Ze dacht dat hij het zou merken als ze hem niet meer volgde, en ze wilde het niet riskeren.) Uiteindelijk kwamen Mary's berichten ook niet meer binnen. Toen, in juli 2018, trof een andere controverse #MedTwitter, met Mary in het hart ervan. Ze had een account met de naam Dr. Glaucomflecken beschuldigd van het dragen van blackface. De avatar van Dr. Glaucomflecken was een oftalmoscoop, gekleed met een hoge hoed, cartoonogen, snor en sik. Je zou het potentieel kunnen interpreteren als blackface - of het zien als een gepersonifieerde, nauwkeurige weergave van een zwart medisch instrument. Allison vond het belachelijk. Ze volgde dr. Glaucomflecken al een tijdje en hij zei nooit iets gemeens over iemand.

Nadat Allison zag dat Gu Mary had geretweet, besloot ze Mary's bizarre beschuldiging te uiten. Haar spotlight op Mary trok ook de aandacht van anderen. Terwijl Allison weg was, sms'ten haar vrienden haar. Heb je gezien dat mensen zeggen dat Mary eigenlijk Gu is op Twitter?

Allison schrok. Toen zag ze het groeiende bewijs: Mary plaatste foto's die eigenlijk van Gu waren en plaatste dingen over Vanderbilt die niemand anders dan Gu zou hebben geweten. Het ziekenhuis waar Mary beweerde te werken, vermeldde geen arts onder haar naam. Toen Allison uiteindelijk naar Gu tweette om te stoppen met tweeten als Mary, werd het account onmiddellijk verwijderd. Dat was genoeg bewijs voor mij, zegt Allison. Dit Mary-personage dat ik heb ontmoet, zou dol zijn geweest op deze controverse. Ze had graag de kans gehad om zijn eer te verdedigen.

Voordat ik met Allison sprak,Ik had ook verontrustende tweets van Mary Laury's profiel opgemerkt. Ik was een profiel aan het schrijven over Gu en ik had geprobeerd in contact te komen met enkele van zijn critici. Hoewel ik het eens was met Gu's linkse politieke opvattingen, was het duidelijk dat de meeste media-aandacht over hem erg eenzijdig was: ze vertelden alleen Gu's verhaal, het verhaal dat hem tot slachtoffer en held maakte. Ik tweette naar een bijzonder fervent criticus, de (nu verwijderde) @NefariousMD, waarin hij om zijn perspectief op Gu vroeg. @NefariousMD plaatste vaak screenshots van een verontrustend stuk uit Gu's verleden: een reeks arrestatiecitaten, waaronder ingediende straatverboden en beschuldigingen van huiselijk geweld. Ik kwam de beschuldigingen al vroeg in mijn onderzoek tegen en vroeg Gu ernaar in onze interviews.

Gu vertelde me dat alle aanklachten uit de dossiers waren geschrapt. De etikettering van deze dingen klinkt verschrikkelijk, zei hij. U kunt dossiers van de familierechtbank die door een rechter worden afgewezen niet gebruiken als bewijs van wangedrag, maar u kunt wel een heel slecht beeld van iemand schetsen. Hij zei dat de citaten de tactiek waren van een overdreven agressieve advocaat en dat het niet eerlijk was om zijn ex-vrouw in het verhaal te betrekken. Op dat moment was ik het ermee eens. Maar toch knaagde er iets aan me, iets dat niet helemaal goed voelde. Misschien was het hoe gemakkelijk Gu tijdens onze interviews verontwaardigd klonk, of de gespannen, geladen termen die hij gebruikte om de vermeende discriminatie waaraan hij leed te beschrijven, of hoe hij in elk verhaal altijd het slachtoffer was.

Een dag nadat ik op @NefariousMD had getweet, kreeg ik een verrassende e-mail van Gu. Als je een verhaal doet met de input van [@NefariousMD], zou het een grove miskraam zijn van journalistieke integriteit en ethiek, schreef Gu. En: alle beschuldigingen van huiselijk geweld zijn volledig onterecht... Houd er rekening mee dat elke publicatie waarin wordt gesuggereerd dat ik een daad van huiselijk geweld heb gepleegd, zal worden bestraft met een proces wegens smaad en laster. Hij benadrukte nogmaals dat er geen gerechtelijke dossiers waren voor de aanhoudingen en strafregisters in de screenshot die vaak online werd gedeeld, wat betekende dat ze door een rechter waren geschrapt.

Dagen nadat Mary de foto had gepost, was het Twitter-account van @NefariousMD verdwenen

De toon van zijn e-mail was totaal anders dan al onze eerdere interacties. De e-mail leek onterecht, overdreven. Ik keek terug naar de tweets van @NefariousMD en probeerde te begrijpen wat Gu zo nerveus zou maken dat hij zou proberen me ervan te weerhouden zelfs maar een gesprek te voeren. Naast het plaatsen van screenshots van huiselijk geweld, tweette @NefariousMD ook over Gu's sokpopaccounts, waaronder @MaryLauryMD. Ik had Mary's verhaal al eerder opgemerkt en het had me niet opmerkelijk geleken. Er waren tweets over sociale rechtvaardigheidskwesties en retweets van andere artsenactivisten. Maar haar antwoorden op @NefariousMD namen een heel andere toon aan.

Ze sprak alsof ze @NefariousMD persoonlijk kende, suggereerde dat hij een medebewoner was van Gu's residency-programma en beweerde dat hij verantwoordelijk was voor de dood van een patiënt in steeds duidelijkere termen. Het publiek eist te weten waarom @nefariousmd wegkwam met het rammen van een centrale lijn in de halsslagader van een patiënt, waarbij de patiënt met een enorme beroerte werd gedood. Is deze zorgstandaard bij Vanderbilt? Waarom wordt een blanke inwoner als @nefariousmd aan een andere norm gehouden? twitterde ze.

In de loop van één dag, 8 juni, telde ik meer dan 60 tweets gericht op of gerelateerd aan @NefariousMD in intense, grafische taal. Ten slotte ging Mary nog verder en plaatste ze een foto van een patiënt op een ziekenhuisbed: het lichaam bloot op de operatietafel, lijnen en slangen in zijn borst, misschien dezelfde patiënt die ze beweerde dat @NefariousMD had gedood.

De tweets waren verontrustend; de foto was schokkend. Zelfs als @NefariousMDhadracistisch was op het werk, zelfs als hijhadverantwoordelijk was voor de dood van een patiënt, kon ik me niet voorstellen hoe het zou zijn om constant aan je fout herinnerd te worden, om een ​​foto te zien van een patiënt die je kwijt bent, gepost op een openbaar forum.

Dagen nadat Mary de foto had gepost, werd het Twitter-account van @NefariousMD verwijderd.

Mary Laury's account was bizar,agressief en confronterend, in tegenstelling tot Gu's, en ik wilde begrijpen wat Gu precies probeerde te doen met Mary's account. Bestond het om andere gebruikers te kwellen, zichzelf te verdedigen tegen vermeende aanvallers? Zou hij het voor de lol hebben gedaan? Voor mogelijke antwoorden sprak ik met Whitney Phillips, een assistent-professor in communicatie, cultuur en digitale technologieën aan de Universiteit van Syracuse en auteur van een boek over online trollen. Volgens Phillips was Gu's alter ego-account volkomen logisch voor iemand met een hoog profiel. In sommige opzichten, zegt Phillips, klinkt het als merkbeheer.

Gu had een populaire persoonlijkheid opgebouwd als een fervent progressief, een activist voor sociale rechtvaardigheid. Hij had uitgebreide, positieve berichtgeving in de pers gekregen over zijn verhaal: de hardwerkende Aziatisch-Amerikaanse arts aangevallen door conservatieven, door zijn eigen medische programma om op te staan ​​tegen racisme. Door zijn positieve account af te schermen van het meer antagonistische account, kan de berichtgeving in de media universeler gunstig zijn voor zijn verhaal en zijn merk, zegt Phillips. Het nepaccount was ondertussen een manier voor Gu om vrijuit wraak te nemen op critici, zonder de identiteit te schaden die hij zo zorgvuldig had opgebouwd.

camera redmi opmerking 7

Het is veel moeilijker om vast te stellen waarom hij misschien de behoefte had om vijandig te zijn. Mijn werk heeft opzettelijk psychologische profileringsvragen omzeild, zegt Phillips. In veel gevallen hebben we gewoon geen toegang tot de innerlijke emotionele ecosystemen van mensen. Zelfs als we [doen] … mensen zijn erg druk bezig om hun publieke perceptie te beheersen. De kans is groot dat iemand die van problematisch gedrag wordt beschuldigd, het gaat bagatelliseren of liegen.

De kans is groot dat iemand die van problematisch gedrag wordt beschuldigd, het gaat bagatelliseren of liegen.

Phillips gelooft dat het het performatieve element van sociale media is dat de meeste invloed heeft op iemands beslissingen en gedrag. Het gedrag van mensen online correleert meestal met een groepsnorm: als de performatieve verwachting in [Gu's] geest is dat hij zich moet gedragen in deze zeer progressieve, standvastige sociale-rechtvaardigheidsoriëntatie, dan is dat natuurlijk hoe hij zich gaat gedragen. Maar volgens Mary Laury's account was Gu vrij. En hoewel de zaak van Gu misschien extreem lijkt, is merkbeheer iets dat iedereen doet, online of offline. Het komt immers voort uit hetzelfde fundamentele menselijke verlangen: als sociale wezens willen we geaccepteerd en geliefd worden.

En de manier waarop Gu geobsedeerd raakte door zijn Twitter-aanhang, het vaak ter sprake bracht in zijn offline leven, stelde hij het zich voor als een wraakinstrument? Misschien was dat ook niet zo vergezocht. Volgens Phillips gebruikte Gu sociale media precies zoals het bedoeld was. Twitter en Facebook stimuleren immers geen terughoudendheid: ze stimuleren communicatie en overdrijving, hoe meer hoe beter. Gu's geval was een groteske uitbreiding van hoe veel mensen deze sites gebruiken en worden aangemoedigd om deze sites te gebruiken door de sites zelf, zegt Phillips. Deze bedrijven verdienen geld door mensen ervan te overtuigen dat sociale media-betrokkenheid een bevestiging is van iemands waarde, dat ons gevoel van eigenwaarde, wie we zijn en waarom we ertoe doen, gebonden is aan kwantitatieve statistieken. En dat kan heel, heel snel naar een heel lelijke plek gaan.

Allison had me vertelddat ze niet openbaar had willen maken wat er tussen haar en Gu was gebeurd: hij steunde goede doelen en daar wilde ze niets van afnemen. Maar de ontdekking van het Mary Laury-account duwde haar over de rand. In juli 2017 tweette ze: ik word gek nu ik weet dat mijn ex-vriend me kwelde met een nep-vrouwenaccount. Hij stuurde me DM's die geobsedeerd waren door hem, vroeg intieme details over mijn seksleven en probeerde me vervolgens te overtuigen dat ze samen sliepen. Ik ga ziek zijn. Ze beschreef een man die geobsedeerd was door zijn volgers op Twitter, een date die veranderde in iets dat leek op aanranding: hij ligt bovenop me, betast me, probeert me te kussen terwijl ik blijf proberen op te staan ​​en hem nee te zeggen. Beweeg mijn gezicht weg van zijn kussen. Hij bleef maar zeggen dat hij onbeschermde seks wilde hebben, zodat hij me zwanger kon maken, zodat ik hem nooit zou verlaten. Ik bleef hem bevechten totdat hij uiteindelijk uitgeput raakte en flauwviel.

Voordat ik met Allison sprak, heb ik een tijdje getwijfeld of ik dit verhaal ook zou schrijven. Zelfs als Gu een schaduwkant had, zelfs als hij onopgeloste vragen uit zijn verleden had, hijhadervoer racisme in zijn residency-programma, en hij begon gesprekken die belangrijk waren. Maar misschien was het net zo oneerlijk om de complicaties uit te wissen. Misschien kan Gu zowel een slachtoffer zijn als rechthebbende door zijn rol als slachtoffer.

Niet lang nadat de tweets van Allison viraal gingen, plaatste Gu zijn eigen verslag van wat er tussen hen gebeurde op Twitter. In zijn versie was Allison de verleider en hij het onwillige slachtoffer. De beschuldigingen van Allison waren 100 procent empathisch onjuist, zei hij. Hij ontkende veel details van de Valentijnsdagbijeenkomst, inclusief het feit dat hij naar een ontmoeting met Vanderbilt ging. Hij stuurde een seksueel expliciete voicemail en een dronken voicemail die hij maanden na het bezoek aan Nashville van Allison zou hebben ontvangen als bewijs van zijn onschuld. Op Twitter beweerde hij dat het account van Mary Laury een anoniem account was dat mensen in mijn directe omgeving hadden aangemaakt om de trollingproblemen aan te pakken die ik tegenkwam van Trump-supporters op Twitter. Na een tijdje deelde ik ook de toegang tot dit account om de trollen te bestrijden. Gu beschreef dat hij het branderaccount gebruikte om [Allison] van me af te zetten en een romantische wig tussen ons te drijven. (Later in een e-mail naarDe rand, spreekt hij deze verklaring tegen: het Mary Laury-account was oorspronkelijk een account bedoeld voor mijn moeder om Twitter te leren gebruiken. Dat moet worden verduidelijkt.)

Als je zijn tijdlijn vandaag zou lezen, zou je geen tekenen van de wervelwind met Allison en Mary Laury kunnen zien

Op Twitter eindigde Gu met een brede verklaring tegen aanranding en intimidatie. Mannen kunnen ook slachtoffer worden van vrouwen. En valse beschuldigingen zonder eerlijk proces is een terreurwapen, schreef hij. Ik weet dat publieke figuren verondersteld worden om te gaan met alle aanvallen die op onze weg komen, maar soms zijn dingen gewoon te veel voor een mens. Ik neem een ​​pauze van Twitter.

Zijn Twitter-pauze duurde slechts 19 dagen. Toen was hij weer online en plaatste bekende tweets over activisme. Als je zijn tijdlijn vandaag zou lezen, zou je geen tekenen van de wervelwind met Allison en Mary Laury kunnen zien. Vandaag heeft hij tot 257.000 volgers. Soms roepen stemmen in zijn antwoorden zijn vermeende beledigende gedrag jegens Allison en zijn ex-vrouw op. Maar de blokkeerknop is een klik verwijderd en hij heeft nog steeds veel supporters.

Hij tweet nog steeds over Vanderbilt (vanaf 5 december: we hebben een volledig en grondig onderzoek nodig naar een cultuur van stilte en nul aansprakelijkheid in de geneeskunde). Maar hij plaatst ook foto's van zichzelf met een gelukkig uitziende nieuwe partner, verslagen van de twee die samen Miyazaki-films kijken, en soms wat klinkt als een zachtere benadering van activisme. We hebben allemaal een aangeboren verlangen naar geweld, pesten en wraak, ingebed in ons limbisch systeem, tweette hij op 4 januari. Als we niets doen, kunnen we ons net als dieren tegenover elkaar gedragen. Maar als mensen hebben we ook een neocortex die ons in staat stelt om mededogen, vergevingsgezindheid en wederzijds begrip te tonen.

En een andere keer: het kan nooit kwaad om een ​​beetje aardiger te zijn. Zelfs voor onze vijanden.

En nog een: alles kan tegenwoordig viraal gaan, zolang het maar sensationeel genoeg is. Maar het verschil tussen nepnieuws en de waarheid is dat de waarheid tot het einde duurt en nooit verdwijnt. Leugens verdwijnen onder de kritische blik van tijd en onderzoek.