De pandemie heeft aangetoond dat Big Tech geen redder van de volksgezondheid is
Volksgezondheid heeft een dorp nodig, geen technische campus
Twee dagen nadat de Wereldgezondheidsorganisatie had verklaard dat de uitbraak van het coronavirus een pandemie was, stond toenmalig president Donald Trump in de rozentuin naast een stroomschema. De grafiek beloofde dat het binnenkort voor iedereen in de Verenigde Staten gemakkelijk zou zijn om zich op het virus te laten testen. Volgens Trump was Google bezig met het bouwen van een website om het hele proces te stroomlijnen.
Het was de eerste van vele beloften dat particuliere bedrijven zouden invallen en de spartelende COVID-19-reactie van het land zouden redden of versterken. De infrastructuur voor de volksgezondheid in de Verenigde Staten is al tientallen jaren ondergefinancierd en de onderliggende technische infrastructuur is verouderd en onhandig. Gezondheidsafdelingen vertrouwden op faxapparaten en papieren afdrukken om gegevens rond te sturen. Om de pandemie te bestrijden, zou een duidelijk beeld nodig zijn van hoeveel mensen ziek waren en waar die zieken waren, maar de VS vlogen blind.
We zagen overal in de kranten: Facebook gaat de wereld redden en Google gaat de wereld redden
Het leek erop dat Big Tech, met zijn analytische vuurkracht en nieuwe focus op gezondheid, zou kunnen helpen met deze zeer reële problemen. We zagen overal in de kranten: Facebook gaat de wereld redden en Google gaat de wereld redden, zegt Katerini Storeng, een medisch antropoloog die publiek-private partnerschappen bestudeert op het gebied van de wereldwijde volksgezondheid aan de Universiteit van Oslo. Politici stonden te popelen om Silicon Valley aan tafel te verwelkomen en te discussiëren over de beste manieren om de pandemie te beheersen. Het was opmerkelijk en tekenend voor een vervaging van de grenzen tussen het publieke domein en het private domein, zegt Storeng.
Meer dan een jaar later kwamen veel van de beloofde technische innovaties nooit uit. Er zijn gebieden waar technologiebedrijven een belangrijke bijdrage hebben geleverd, zoals het verzamelen van mobiliteitsgegevens die ambtenaren hielpen de effecten van het beleid inzake sociale afstand te begrijpen. Maar Google bouwde niet echt een landelijke testwebsite. Het programma dat uiteindelijk verscheen, een testprogramma voor Californië, gerund door Google's zusterbedrijf Verily, was:stilletjes uitgefaseerdnadat het meer problemen veroorzaakte dan het oploste.
Nu, na een jaar, beginnen we een duidelijk beeld te krijgen van wat werkte, wat niet, en hoe de relatie tussen Big Tech en volksgezondheid er in de toekomst uit zou kunnen zien.
Techbedrijven waren vóór de pandemie geïnteresseerd in gezondheid en COVID-19 versnelde die initiatieven. Er zijn misschien dingen waar technologiebedrijven beter mee om kunnen gaan dan traditionele volksgezondheidsinstanties en andere openbare instellingen, en het afgelopen jaar heeft een aantal van die sterke punten laten zien. Maar het toonde ook hun zwakke punten en onderstreepte de risico's om gezondheidsverantwoordelijkheden in handen te geven van particuliere bedrijven - die doelen hebben buiten het algemeen belang.
Grote technologiebedrijven kunnen enorm nuttig zijn, zegt Andrew Schroeder, die analyseprogramma's leidt bij de humanitaire hulporganisatie Direct Relief. De vraag is: hoe zorg je ervoor dat ontwerpen met het algemeen belang ook daadwerkelijk gebeurt?
Het probleem begrijpen
Toen de pandemie begon, bestudeerde Storeng al hoe particuliere bedrijven deelnamen aan de inspanningen voor de voorbereiding op de volksgezondheid. In de afgelopen twee decennia hebben consumenten en gezondheidsfunctionarissen er steeds meer vertrouwen in gekregen dat technische hacks snelkoppelingen kunnen zijn naar gezonde gemeenschappen. Deze digitale hacks kunnen vele vormen aannemen en omvatten alles van een smartphone-app die mensen aanzet tot lichaamsbeweging tot een datamodel dat analyseert hoe een ziekte zich verspreidt, zegt ze.
Wat ze gemeen hebben, denk ik, is de hoop en het optimisme dat het zal helpen om wat meer systemische, intrinsieke problemen te omzeilen, zegt Storeng.
Maar de gezondheidszorg en de volksgezondheid stellen grote problemen. Parachutespringen met een nieuwe aanpak die niet gebaseerd is op een gedetailleerd begrip van het bestaande systeem werkt niet altijd. Ik denk dat we in onze cultuur geneigd zijn te geloven dat de hogere technologie, de particuliere sector noodzakelijkerwijs beter is, zegt Melissa McPheeters, mededirecteur van het Center for Improving the Public's Health through Informatics aan de Vanderbilt University. Soms is dat waar. En soms is het dat niet.
McPheeters was drie jaar directeur van het Office of Informatics and Analytics bij het Tennessee Department of Health. In die rol kreeg ze voortdurend telefoontjes van technologiebedrijven en beloofde ze snelle oplossingen voor alle gegevensproblemen waarmee de afdeling te maken had. Maar ze waren meer geïnteresseerd in het leveren van een product dan in een samenwerking, zegt ze. Het begon nooit met: 'Help me uw probleem te begrijpen.'
We zouden mensen binnen laten komen en zeggen: 'We kunnen uw opioïdenprobleem oplossen omdat we eerder bankfraude hebben opgelost'Vóór de pandemie hadden technologiebedrijven de neiging om aan te nemen dat het ene dataprobleem hetzelfde was als het andere, zegt McPheeters. Over het algemeen beseften ze niet hoe belangrijk het was om epidemiologie en volksgezondheid te begrijpen om met de gegevens op dat gebied te kunnen werken. Tijdens haar ambtstermijn bij het ministerie van Volksgezondheid hield ze bijvoorbeeld toezicht op de inspanningen om een gegevensgestuurde reactie op de opioïde-epidemie in de staat te ontwikkelen. We zouden mensen binnen laten komen en zeggen: 'We kunnen uw opioïdenprobleem oplossen omdat we al eerder bankfraude hebben opgelost', zegt McPheeters. Hoewel er misschien vergelijkbare datawetenschap bij betrokken is, is de sociale omgeving op het terrein - hoe mensen zich gedroegen en waarom - net zo belangrijk als de gegevens zelf. Wat dat betreft zijn er niet veel overeenkomsten tussen de twee.
Dit wil niet zeggen dat er geen datagestuurde oplossingen kunnen zijn voor volksgezondheidsproblemen. Techbedrijven kunnen een belangrijke rol spelen tijdens uitbraken van infectieziekten, zoals het aanbieden van expertise op het gebied van data-crunching of platforms om informatie te analyseren. Maar bedrijven moeten als partners werken, niet als externe disruptors, zegt McPheeters. Dat is moeilijk te doen tijdens een noodgeval als er geen geschiedenis van samenwerking is geweest. Een van de uitdagingen van een situatie als deze pandemie is dat als je die relaties nog niet hebt opgebouwd, het erg moeilijk is om die relaties plotseling te laten bloeien, zegt ze.
Grotere barrières
Zelfs zonder een geschiedenis van robuuste samenwerking, stonden regeringen te popelen om technologiebedrijven aan tafel te verwelkomen tijdens de vroege fasen van de pandemische reactie. Toen COVID-19 voet aan de grond kreeg in de Verenigde Staten, was de volksgezondheidsinfrastructuur van het land al jaren aan het afbrokkelen. Ondergefinancierde en onderbemande gezondheidsinstanties werkten aanverouderde datasystemenen had niet de middelen om in nieuwe te investeren. Veel testresultaten werden nog op faxapparaten verzonden.
Geconfronteerd met de typische niveaus van volksgezondheidsproblemen, zouden de systemen zichzelf bij elkaar kunnen houden. Maar onder de druk van een verwoestende pandemie,scheuren gespleten. Er waren geen betrouwbare manieren om informatie over gevallen, ziekenhuisopnames en sterfgevallen tussen ziekenhuizen, laboratoria en gezondheidsinstanties te verzenden. Gezondheidsfunctionarissen hadden niet de middelen om de verspreiding van ziekten te controleren.
Ambtenaren gingen klauterend in op aanbiedingen om een deel van de last op zich te nemen. Ze kregen de sleutels van het koninkrijk, zegt Jorge Caballero, anesthesist aan de Stanford University en medeoprichter van de vrijwilligersgroepCodeurs tegen COVID.
Enkele van de eerste pandemische problemen die technologiebedrijven probeerden aan te pakken, waren COVID-19-testprojecten. Verily, een zusterbedrijf van Google, heeft in maart 2020 een testsysteem in Californië getest en heeft uiteindelijk $ 55 miljoen aan testcontracten met de staat geïnkt. Ze begonnen met deze grote ouverture dat ze een kant-en-klare oplossing konden bieden aan de staat Californië, zegt Caballero, en ook aan andere staten. Maar tegen oktober 2020 hebben twee provincies het Verily-testprogramma uitgefaseerd vanwege zorgen dat het om te veel patiëntgegevens vroeg en niet toegankelijk was voor groepen met een laag inkomen die de grootste behoefte hadden aan testen. De Statenvennootschapmet Voorwaar eindigde in februari.
Google wilde ook mensen koppelen aan landelijke testsites, en begin april 2020 verschenen testsites in Google-zoekopdrachten. Het bedrijf haalde locatiegegevens op van deelstaatregeringen en groepen zoals Castlight Health, die een eigen directory met testsites had, Hema Budaraju, directeur productbeheer bij Google, vertelt:De rand.
Dat Google-project was technisch gezien een succes: iemand kon naar een testsite zoeken en er een vinden. Maar er was een probleem met de aanpak, zegt Caballero. Het updaten van wijzigingen in de gegevens van de testsite duurt een paar dagen. Maar veel COVID-19-testsites, met name die gericht op achtergestelde gemeenschappen, waren tijdelijke pop-ups. De vertraging betekende dat die niet zouden verschijnen in de zoekresultaten. Caballero probeerde dat probleem in het voorjaar van 2020 aan Google te melden, maar zegt dat hij niet onder de indruk was van de reactie: het kostte Google veel tijd om de bezorgdheid te erkennen, en zelfs toen zei hij dat het hem niet helemaal leek te begrijpen het probleem.
nintendo switch micro sd
Budaraju vertelt:De randdat Google op zijn partners vertrouwde om nauwkeurige informatie over de testsite te verstrekken, en dat het updates uitvoert als die partners ontbrekende locaties markeren.
Gezondheidsexperts zijn altijd bezorgd dat een duw in de richting van high-tech oplossingen de ongelijkheid zou vergroten in plaats van ze te verlichtenGezondheidsdeskundigen zijn altijd bezorgd dat een streven naar hightech-oplossingen de ongelijkheid zou vergroten in plaats van ze te verlichten. Als Google geen pop-uptestsites zou opnemen of deze traag bijwerkte, zouden mensen die in gebieden wonen zonder veel medische middelen - watwaren gerichtdoor die pop-upsites — had het misschien moeilijker om ze te vinden.
Nadat iemand positief is getest op COVID-19, is de volgende stap voor gezondheidsfunctionarissen om de mensen te identificeren met wie die persoon in contact is geweest om hen aan te moedigen in quarantaine te gaan of zelf getest te worden. Techbedrijven dachten ook dat ze in de positie waren om daarbij te helpen.
Een van de meest flitsende pogingen van technologiebedrijven om de pandemie te bestrijden, was het programma voor blootstellingsmeldingen van Google en Apple. De bedrijven werkten samen aan een app-gebaseerd systeem dat Bluetooth gebruikte om bij te houden welke smartphones tijd bij elkaar doorbrachten. Als iemand vervolgens positief testte op COVID-19, konden ze vreemden waarschuwen wiens telefoons in de buurt waren.
In theorie zou dit kunnen helpen bij het opsporen van mensen die waren blootgesteld aan COVID-19, maar die niet zouden zijn geïdentificeerd door traditionele contacttracering, die erop berust dat zieke mensen zich iedereen herinneren met wie ze contact hadden terwijl ze besmettelijk waren. Er zat een naïviteit in, zegt Storeng. Zou het niet geweldig zijn als ik gewoon op de hoogte zou kunnen worden gesteld wanneer ik wordt blootgesteld aan een infectie, en dat dit alles kan oplossen?
Uiteindelijk was het bewijs over het systeem gemengd. In de Verenigde Staten gebruikte slechts een klein percentage van de mensen apps die op het systeem waren gebouwd – waarschijnlijk niet genoeg om een verschil te maken in het traject van de pandemie. In het Verenigd Koninkrijk, waar een kwart van de bevolking zich aanmeldde,onderzoekers schattenhet hielp honderdduizenden gevallen van COVID-19 te voorkomen.
Alle gegevens zijn echter schattingen: vanwege de focus van de app op privacy, kunnen functionarissen over de hele wereld alleen extrapoleren van het aantal mensen dat de app heeft geïnformeerd over een mogelijke blootstelling. Er is geen manier om te weten of mensen die deze meldingen hebben gekregen, zichzelf hebben geïsoleerd of zijn getest op COVID-19. Zonder die gegevens kunnen ambtenaren niet beoordelen hoeveel infecties de programma's voor melding van blootstelling hebben voorkomen. Het betekende ook dat ze niet konden lerenWHOop de hoogte werd gesteld van een mogelijke blootstelling, laat staan contact met hen op te nemen om ondersteuning of middelen aan te bieden. Die informatie bleef in de app.
Het is een voorbeeld van een technologiebedrijf dat een digitaal systeem bouwt zonder de belangrijkste elementen van het handmatige programma dat het probeert te verbeteren, op te nemen. McPheeters zegt dat contracttracering niet zo effectief kan zijn als er geen verband is met de mensen die zijn blootgesteld. Als je kijkt naar de geschiedenis van contacttracering en je praat met ervaren contacttracers, dan gaat het eigenlijk om het opbouwen van relaties, zegt ze. Het gaat niet om het volgen.
Rijstroken vinden die werken
Er zijn succesverhalen van het afgelopen jaar. Een duidelijk lichtpuntje waren de mobiliteitsgegevens. Bedrijven zoals Facebook en Google volgden hoe de bewegingspatronen van mensen veranderden als reactie op het beleid inzake sociale afstand. Vóór de pandemie was er niet zoiets als het ingrijpende thuisblijfbeleid dat door regeringen over de hele wereld werd geïntroduceerd.
Dit was echt chaotisch. Niemand wist echt wat er ging gebeuren, of iemand zou luisteren naar deze beleidsmakers, zegt Schroeder van Disaster Relief.
pornogezicht
Google is in april 2020 begonnen met het vrijgeven van COVID-19 Community Mobility Reports en Facebook heeft vergelijkbare informatie naar buiten gebracht via zijn Data for Good-programma, dat datasets bouwt in samenwerking met humanitaire organisaties en academische onderzoeksinstellingen. Dat hielp onderzoekers te begrijpen hoe het gedrag van mensen veranderde onder nieuw beleid. Het ging van blind vliegen naar niet helemaal blind vliegen, zegt Schroeder.
Het ging van blind vliegen naar niet helemaal blind vliegenOnderzoekers in de omgeving van Seattlegebruikte de gegevens van Facebook voor een van de eerste blikken op hoe bewegingspatronen de verspreiding van COVID-19 beïnvloedden. Andere steden, zoals New York City, gebruikten de informatie om hun reactie op de volksgezondheid aan te passen. De gegevens informeerden ook academisch onderzoek naar COVID-19het afgelopen jaar.
Techbedrijven zijn de enige bronnen voor deze gegevens, zegt Schroeder. Er is nergens een overheid die dit produceert, geen non-profitorganisatie die het produceert - als je die informatie wilt, is de enige manier om dat te doen via een of ander particulier technologiebedrijf.
Via Data for Good is Facebook ook begonnen met het uitvoeren van grootschalige enquêtes in samenwerking met academische onderzoekers. Eén project, de KAP COVID-dashboards, was een samenwerking met de John Hopkins Bloomberg School of Public Health en het Massachusetts Institute of Technology. De groep ondervroeg mensen in 67 landen over hun COVID-19-kennis en pandemisch gedrag. Facebook leverde het platform en de onderzoekers ontwierpen de enquête.
Het is een fenomenale hulpbron. Er is echt niets vergelijkbaars, zegt Douglas Storey, een professor aan het Johns Hopkins Center for Communication Programs die aan het project werkt. Het team heeft zijn bevindingen gebruikt om webinars te houden met werkgroepen in de landen die het onderzoekt en om informatie te delen over hoe mensen hun gedrag aanpassen om verspreiding van COVID-19 te voorkomen. Het team is ook begonnen met het opnemen van vragen over de acceptatie van vaccins. Vervolgens kunnen landen de informatie gebruiken voor hun eigen strategieën voor pandemische respons, zegt Storey.
Het Data for Good-team wilde graag met de wetenschappers samenwerken, zegt hij, en leek een duidelijk idee te hebben van de gebieden waarop het geen expertise had. Ze leken oprecht toegewijd om te begrijpen hoe ze een positievere impact kunnen hebben.
Deze enorme, wereldwijde enquêtes konden alleen echt worden gedaan door grote technologiebedrijven als Facebook. Facebook ondervraagt elke dag honderdduizenden mensen over de hele wereld, zegt Schroeder. Zou een regering op die schaal dagelijks, wereldwijd, een enquête kunnen houden? De VN hebben niet de mogelijkheid om dat te doen, en zij zijn de enigen die wereldwijd de autoriteit zouden hebben.
Zou een regering op die schaal dagelijks, wereldwijd, een enquête kunnen houden?Met name Facebook en Google deden niet hun eigen interpretatie van deze gegevens - ze leverden het aan volksgezondheidsdeskundigen en lieten hen de epidemiologie doen. Dat is een belangrijk onderdeel van de Data for Good-aanpak, zei Laura McGorman, beleidsleider van het team, in een verklaring aanDe rand. Onze partners bieden de domeinexpertise die nodig is om deze tools te gebruiken om echte problemen op te lossen, of het nu gaat om volksgezondheid, respons op natuurrampen of klimaatverandering. Dit werk is buitengewoon collaboratief en speelt in op de unieke sterke punten van alle betrokkenen, zei ze.
Het is anders dan bijvoorbeeld het programma voor blootstellingsmeldingen, waarbij Google en Apple een op zichzelf staand product bouwden dat gegevens verzamelde en gebruikte. In het herstel van de pandemie, terwijl technologiebedrijven de gezondheidszorg en de volksgezondheid blijven betreden, is het een open vraag welke aanpak het zal winnen.
Wat is de rol die Big Tech zou moeten spelen als neutrale data-uitgever, en welke rol zou het moeten spelen om iets te produceren waar al analyses zijn gedaan? vraagt Schröder.
Plannen voor de toekomst
Ondanks het gemengde record van technische bijdragen tijdens de COVID-19-pandemie, bereiden coalities van bedrijven zich voor om de gezondheidszorg te blijven pushen. Het is een enorm lucratief gebied waarin ze al vóór de pandemie geïnteresseerd waren - de zorgmarkt is bijna een$ 4 biljoen industriealleen in de VS. Zo lanceerde de Consumer Technology Association (CTA) afgelopen zomer dePublic Health Tech-initiatief, een werkgroep die CVS, Facebook, Microsoft en andere grote spelers omvat. Het is van plan om de dingen te analyseren die wel en niet goed gingen voor technologiebedrijven tijdens de pandemie en die ervaring te gebruiken om zich voor te bereiden op de volgende noodsituatie op gezondheidsgebied.
Om te beginnen richt de groep zich op gezondheidsgegevens en virtuele zorg, zegt René Quashie, vice-president digitale gezondheid bij de CTA. Leden hebben het over projecten zoals een systeem voor vroegtijdige waarschuwing voor de volksgezondheid dat gegevens van wearables verzamelt, of het creëren van platforms voor het delen van gegevens voor volksgezondheidsinstanties.
We zouden ons een soort nieuw paradigma voorstellen, meer een publiek-private samenwerking waarbij volksgezondheidsinstanties en overheidsinstanties de technologische expertise van de particuliere sector kunnen benutten, zegt Quashie.
Wat is een publiek goed dat afkomstig is van particuliere bedrijven?Sommige deskundigen blijven op hun hoede voor de implicaties van een nog nauwere integratie van de particuliere sector met de volksgezondheid. Volksgezondheid hoort precies dat te zijn: openbaar en bestuurd met het algemeen belang in gedachten. Wat is een publiek goed dat afkomstig is van particuliere bedrijven? vraagt Schröder. Zou je een soort structuur kunnen hebben die is gebaseerd op waar ze goed in zijn, maar die de autoriteit niet aan hen overdraagt? Ik heb geen idee.
Het doel van de volksgezondheid is om een gemeenschap gezonder te maken, niet alleen individuen. Iedereen deelt in het succes van het terugdringen van de verspreiding van een ziekte zoals COVID-19, bijvoorbeeld - niemand wordt uitgesloten van de voordelen van lagere ziekteniveaus, zelfs als ze niet persoonlijk bijdragen aan de verminderingsinspanningen. Het overdragen van een taak op het gebied van volksgezondheid aan een particulier bedrijf zou het algemene doel van een project kunnen afleiden van het nastreven van een collectief goed en naar prestaties die het bedrijf ten goede zouden komen. Het kanookleiden tot collectief goed, maar dat kan secundair zijn.
Bedrijven die hun middelen gebruikten om COVID-19 te bestrijden, hebben er iets aan gehad. Of het nu gaat om lucratieve contracten, goede PR of zelfs gewoon om hun klantenbestand gezond te houden - het is goed voor bedrijven om deel te nemen als de gezondheid van de wereld op het spel staat. Naarmate de noodsituatie van de pandemie afneemt, kunnen de motivaties van bedrijven om zich in de volksgezondheid en de gezondheidszorg te wagen, veranderen – en consumenten en overheden moeten aandacht besteden aan dat veranderende landschap, zeggen experts. Heeft het iets te maken met gezondheidsverbetering, of gaat het ergens anders over? Is het een manier voor deze bedrijven om data te verzamelen, of nieuwe markten te betreden, of gewoon een maatschappelijk verantwoord ondernemen-schema om andere soorten activiteiten mogelijk te maken? zegt de Universiteit van Oslo's Storeng.
De mobiliteitsgegevens waren bijvoorbeeld een enorme zegen voor onderzoekers tijdens de pandemie. In het begin gaven veel bedrijven die informatie gratis weg. Nu is het zoiets van: 'Over die gratis prijs', zegt Schroeder. Hij verwacht niet dat Facebook een betaalmuur zal plaatsen. De winst of het verlies op de mobiliteitsgegevens of de onderzoeksgegevens is een afrondingsfout voor Facebook, zegt hij. Maar het is meer een zorg voor de kleinere bedrijven. Mobiliteitsdatabedrijf SafeGraph bood zijn gegevens bijvoorbeeld vroeg in de pandemie gratis aan aan overheidsinstanties en non-profitorganisaties, maar brengt die gebruikers nu opnieuw in rekening voor gegevens.
Je moet sceptische vragen stellen over de legitimiteit van hun betrokkenheidMaar het toont de spanning aan die ontstaat door te vertrouwen op een privébedrijf voor een kritieke openbare gezondheidsdienst: het kan op elk moment besluiten dat het deze niet langer aan onderzoekers wil verstrekken - of het kan besluiten dat die waardevolle informatie een prijs heeft ; particuliere bedrijven zijn immers in de eerste plaats bezig met geld verdienen. Of gezondheidsfunctionarissen moeten compromissen sluiten over de algemene voorwaarden rond de gegevens, zoals bij het blootstellingsmeldingsprogramma van Apple en Google. Dit zijn bedrijven waarvan bekend is dat ze monopolistisch zijn en mogelijk in strijd zijn met democratie en vrijheid van meningsuiting, zegt Storeng. Je moet sceptische vragen stellen over de legitimiteit van hun betrokkenheid.
De pandemie benadrukte de onderliggende zwakte van het Amerikaanse volksgezondheidssysteem, met name rond de datasystemen en technische infrastructuur: ze zijn verouderd, onsamenhangend en ondergefinancierd, waardoor het land kwetsbaar is voor dreigingen van besmettelijke ziekten. Het afgelopen jaar opende de deur voor de tech-industrie om een aantal van die problemen aan te pakken. Ongeacht de zorgen over de intenties van de bedrijven, zal het waarschijnlijk open blijven - en bedrijven hebben de afgelopen jaren hun interesse in de ruimte duidelijk gemaakt. Ze kunnen misschien nuttige, levensreddende bijdragen leveren, maar het algemeen belang moet nog steeds de prioriteit zijn.
Wat echt duidelijk is, en ik denk dat dit ruim voor de pandemie duidelijk was, is dat technologie geen vervanging is voor sterke openbare instellingen, zegt Schroeder. Investeringen in de volksgezondheid moeten onafhankelijk gebeuren van wat een technologiebedrijf doet.
