Nintendo Wii U-recensie

Jaren nadat de Wii de game-industrie op zijn kop zette, pakt Nintendo de huidige en toekomstige consoles aan

Ik hou van mijn Nintendo Wii. Ik ben eigenlijk onverslaanbaar inWii Tennisen kan mezelf inhoudenWii Bowlen(hoewel mijn zesjarige neef me behoorlijk handig slaat). De Wii Fit van mijn familie is erg geliefd en ik heb de wereld meer dan een paar keer gered inPlicht.

Nintendo's eenvoudige, low-res, get-up-and-play-console is een enorme hit geweest, die zowel de Xbox 360 als de Playstation 3 overtrof en mijn familie overnam zoals ik nooit had verwacht. Nu is Nintendo terug met de Wii U, in de hoop het aanbod te versterken en preventief alles te overtreffen wat Microsoft en Sony van plan zijn. De Wii U wordt geleverd met verbeterde graphics en verwerkingskracht, maar zoals het hoort, draait het allemaal om een ​​gimmick: de GamePad. Zoals de 3DS deed met draagbare games, voegt de GamePad van de Wii U een tweede scherm toe aan de spelvergelijking, waarvan Nintendo hoopt dat het zal leiden tot meer meeslepende, leuke en interactieve games.

nieuwheid film

Het is niet moeilijk om te zeggen dat de Wii een revolutie teweeg heeft gebracht in de manier waarop we videogames spelen. Kan Nintendo het opnieuw doen? Dat zoeken we uit.

Videobeoordeling

Videobeoordeling

Troosten

De console

Groot, zwaar en eigenlijk een spiegelRasterweergave

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Tijd om een ​​plekje vrij te maken in je thuisbioscoopstapel. De console van de Wii U is een fors stuk machine, een glanzend zwarte (of witte) rechthoek die al dan niet netjes naast je tv schuift. Het is verrassend groot - het weegt ongeveer 3,5 pond en is bijna 11 inch van voor naar achter. Het formaat is niet het einde van de wereld, want het is iets dat je zelden oppakt of verplaatst, maar het is diep genoeg dat het over de rand van mijn tv-meubel uitsteekt.

Aan de voorkant van de console bevinden zich de aan / uit-, synchronisatie- en uitwerpknoppen en de schijfsleuf. Er is ook een schuifklep, die opent om twee USB-poorten en een SD-kaartsleuf van volledige grootte te onthullen. Ik waardeer de front-loading van de poorten, want hoewel de kabels en kaarten er slecht uitzien als ze uit de console steken, zijn ze aan de voorkant veel toegankelijker dan aan de achterkant. Voor degenen die hongerig of kieskeurig zijn, zijn er nog twee USB-poorten aan de achterkant, samen met HDMI (eindelijk) en AV-uitgangen, en aansluitingen voor de voedingsadapter en sensorbalk die bovenop je tv gaan. Er is een kleine ventilatieopening aan de bovenkant en grotere aan de rechterkant en achterkant - je kunt de fans zeker horen zoemen als je een game speelt, maar het was nooit luid genoeg om een ​​probleem te zijn.

Ik weet niet zeker of ik ooit eerder in een recensie over een stroomkabel heb geschreven, maar de Wii U's verdienen een vermelding. Omdat het enorm is. De power-steen is bijna even groot als de console zelf, en het maakte het installeren van het systeem een ​​stuk moeilijker - iets dat zo groot is achter je tv verbergen, kan moeilijk zijn.

Bij de lancering zijn er twee manieren om een ​​Wii U te kopen. De Basic Edition kost $ 299,99 en wordt geleverd met 8 GB interne opslag, een GamePad, de sensorbalk en alle opladers en kabels die je nodig hebt (inclusief een HDMI-kabel, een zeldzame en gewaardeerde toevoeging). Voor $ 349,99 kun je de Deluxe Edition krijgen, waarmee je 32 GB opslagruimte in de console, oplaadstandaarden voor de verschillende apparaten en een exemplaar van Nintendo Land krijgt. Je zou de Deluxe Edition moeten kopen, als je hem kunt vinden: de daadwerkelijk beschikbare opslagruimte in de Basic Edition is minder dan 4 GB, en Nintendo Land is een leuke game die je waarschijnlijk wilt hebben. Als je het goedkopere model krijgt, kun je een externe harde schijf op een USB-poort aansluiten en tot 2 TB meer opslagruimte krijgen als je het nodig hebt, maar de schijf wordt specifiek geformatteerd voor de Wii U en werkt nergens anders. Bovendien kunnen games niet vanaf een externe schijf worden uitgevoerd, dus nogmaals: de Deluxe Edition is de juiste keuze.

GamePad

GamePad en controllers

De GamePad is het middelpunt van de hele Wii U-ervaring

Er zijn tal van veranderingen onder de motorkap in Nintendo's nieuwe console, maar verreweg het grootste praktische verschil is de controller. Er is de meer traditionele console-stijl pad genaamd de Classic Controller, waarmee je op de Wii U kunt gamen zoals je zou doen op de Xbox 360, maar de ster van de show is de GamePad. De GamePad ziet eruit als een kruising tussen de PlayStation Vita en Nintendo's eigen 3DS, en het voelt eigenlijk een beetje als een aparte console - dat is het niet, maar ik loop voorop.

De GamePad is enorm, ongeveer 10 centimeter lang en ook redelijk dik en breed. Gelukkig weegt hij slechts ongeveer een pond, en dankzij de ribbels onder je vingers in de rug is het redelijk comfortabel om vast te houden zolang het in beide handen is - het is een beetje onhandig in één hand, vooral als je het in portretmodus vasthoudt. Het is gemaakt van zwart plastic en is glanzend aan de voorkant en mat aan de achterkant. Het glanzende deel is ongelooflijk gevoelig voor vingerafdrukken en vlekken, net als de console, en Nintendo had misschien beter het matte materiaal overal kunnen gebruiken. Het geheel voelt een beetje goedkoop en dun aan (een veel voorkomend verschijnsel bij Nintendo-consoles), hoewel het stevig in gebruik is. De bouwkwaliteit is een van de vele opofferingen die Nintendo lijkt te maken om een ​​lichtere, kleinere GamePad te maken. Met de meeste compromissen kon ik leven, maar niet de batterij, die erop stond te sterven na slechts ongeveer drie uur spelen - Nintendo heeft duidelijk de batterijcapaciteit opgeofferd om de GamePad licht te houden, en het overschreed de balans een beetje. Ik moest de oplader van de GamePad hebben, die nog een enorme steen bevat, die altijd toegankelijk was als ik aan het spelen was, want zoals je zult zien is er eigenlijk geen Wii U zonder de GamePad.

Het hoogtepunt van de GamePad is het 6,2-inch 16:9-scherm, dat echt het centrale interactiepunt is voor de Wii U. Het is een behoorlijk scherm - de resolutie van 854 x 480 (ongeveer 158 ppi) maakt hele kleine elementen een beetje wazig , maar het is nog steeds volledig bruikbaar, en Nintendo's graphics zijn sowieso niet bepaald high-definition. Het is echter een ramp van een touchscreen: het resistieve display registreert vaak helemaal geen tikken of vegen, en je moet echt op het scherm stampen om het te laten registreren. Bij gamen draait alles om snelle reacties, en je zult veel missen als je op het scherm probeert te tikken. De meegeleverde stylus is iets beter, maar niet veel.

Er zijn zwarte analoge sticks aan weerszijden van het scherm, die je dwingen om de GamePad aan de bovenkant vast te pakken. De vierweg-directionele pad (die je maar heel zelden zult gebruiken) zit onder de linker joystick, en de A / B / X / Y-knoppen bevinden zich onder de rechterkant, boven de Start- en Select-knoppen. De knoppen zelf hebben een geweldige reis en voelen goed aan, maar ze zijn ingedeeld in de gebruikelijke Japanse stijl, en voor mij lijkt het gewoon... verkeerd. Op Xbox, PlayStation en de meeste andere recente consoles bevindt de meest gebruikte knop (zowel in games als voor vooruitgaan en selecteren in menu's) zich onderaan de ruit. Op de Wii U is het de A-knop, en hij zit aan de rechterkant - in tientallen uren spelen ben ik daar nooit aan gewend geraakt en ben ik nooit gestopt met op B te drukken toen ik op A probeerde te drukken. De knoppen zijn relatief ver weg van de analoge stick, dus ik neem aan dat de lay-out is gekozen om de meest gebruikte knop gemakkelijker te raken, maar Nintendo had gewoon een manier moeten vinden om de knoppen dichter bij elkaar te krijgen. Als je ooit eerder videogames hebt gespeeld, op een console, zal de Wii U een tijdje frustrerend zijn om te gebruiken.

Als hij op de juiste manier wordt gebruikt, is de GamePad een geweldige aanvulling op de tv-interface - ik vond het geweldig om hem tijdens Ninja Gaiden als mijn soort PDA op zak te hebben, of hem te gebruiken om routes te tekenen voor Yoshi in Nintendo Land. Maar elke game implementeert de GamePad anders, en de meeste doen het niet zo goed. Sommige games in Nintendo Land spelen zich bijna volledig af op de GamePad, dus alles wat je op je tv ziet is 'Kijk naar de GamePad!' Anderen zijn gespiegeld, dus je ziet precies hetzelfde op de tv en op de GamePad - het leidt af om dingen op beide schermen te zien gebeuren, en ik eindigde constant met het veranderen van mijn blik omdat ik wat beweging uit de hoek zou zien van mijn oog.

Wanneer je naar het startscherm van de Wii U gaat, toont het standaard je beschikbare Mii-personages (de geanimeerde personages die vertegenwoordigen wie de Wii U speelt) op de tv en alle app-pictogrammen en menu-opties op de GamePad. Dat is het tegenovergestelde van wat het zou moeten zijn, als je het mij vraagt, en het spreekt een veel groter probleem aan: ik ben er nooit achter gekomen welk Wii U-scherm het standaardscherm is. Beide schermen zijn altijd aan - soms moet je naar de GamePad kijken, en andere keren gebeurt de actie op de tv. Ik keek altijd heen en weer, in veel games niet zeker waar ik moest kijken. Dit is geen systemisch probleem met de Wii U, maar het komt echt veel voor in deze eerste reeks games - Ninja Gaiden 3 was de enige game die ik speelde waarbij ik me op de tv kon concentreren en de GamePad alleen kon gebruiken als ik van wapen moest wisselen of toegang krijgen tot verborgen functies.

De GamePad kan geweldig zijn, maar er zijn te veel onhandige manieren om hem te gebruiken
Spelletjes / spel

Games en gameplay

Ik had zes games tot mijn beschikking tijdens mijn tijd met de Wii U, en ze bestrijken vrijwel het hele spectrum van wat je met de console kunt spelen. Ze hebben unieke sterke en zwakke punten, en samen geven ze op dit moment een redelijk goed beeld van het systeem als geheel. (Onze vrienden bij Polygon hebben het beoordeeld)een heleboel nieuwe Wii U-spellen, dus ga daarheen voor nog meer informatie.)

Nieuwe Super Mario Bros. INis mijn favoriete Wii U-spel, maar dat komt bijna geheel omdat het een Mario-spel is. Het is een goed gemaakt, mooi spel, een van de moeilijkste Mario-spellen die ik ooit heb gespeeld; er zijn overal verborgen werelden en coole functies, waardoor het voelt als veel meer dan een run-and-jump-affaire. Er is echter niets bijzonders aan hoe het werkt op de Wii U - de GamePad en tv spiegelen elkaar gewoon, zodat je naar beide schermen kunt kijken, maar er is niets toegevoegd door beide stukken te hebben. De game is een verkoopargument voor de Wii U, maar alleen omdat Nintendo's consoles de enige manier zijn om Mario-games te krijgen.

Het gebruik van de Wii U is alsof je weer in de eerste klas zit - dat is goed en slecht

Nintendo Landdoet me erg aan Wii Sports denken — het is de game die is ontworpen om alle unieke eigenschappen van de console te laten zien. Het is in wezen een pretpark, vol met Mario Party-achtige minigames, prullaria en leuke manieren om de tijd te doden. Sommige games zijn erg leuk - mijn favoriet is een Rube Goldberg-achtige Donkey Kong Crash Course, die alles omvat, van het kantelen van de GamePad tot het blazen in het microfoongat. Het spel als geheel maakt ambitieus gebruik van de GamePad en bedenkt allerlei gekke manieren om het te gebruiken - als een stuur, een pijl en boog, en nog veel meer. Maar dat zorgt voor een enorme leercurve, en het voelde alsof ik de helft van mijn tijd aan het leren besteeddeNintendo Landindividuele spellen. De griezelige robotassistent van Nintendo Land is erg handig en de instructies zijn meestal duidelijk genoeg, maar je zult enorm veel van scherm wisselen en nog meer naar instructies luisteren.

Nintendo Landmaakt ook intensief gebruik van de camera aan de voorzijde op de GamePad, waardoor je je gezicht op de tv kunt zien terwijl je door Captain Falcon's Twister Race raast. Het is eigenlijk een leuk idee - een van de weinige dingen die Nintendo heeft gedaan om van de Wii U een betere kijksport te maken. Het werkt niet zo goed inNintendo Land- je duim zou de camera kunnen verbergen als je de GamePad in portretmodus houdt - maar ik hoop dat ontwikkelaars leuke manieren bedenken om de camera in games te gebruiken.

FIFA 13enNinja Gaiden 3meer in lijn zijn met wat ik van elke ontwikkelaar in de toekomst zou willen zien. InNinja Gaiden 3, een krankzinnig vechtspel met meer brute moorden dan je je ooit kunt voorstellen, de GamePad is een complete aanvulling op wat er op de tv gebeurt; het is waar je van wapen wisselt of je Ninja Sense gebruikt om vijanden in het donker te vinden. Je hoeft zelden zelfs maar naar beneden te kijken, aangezien de benodigde knoppen groot en in de hoeken zitten.FIFA 13doet veel meer met de GamePad: je kunt je opstelling of opstelling on-the-fly wijzigen en zelfs passen of schieten via het touchscreen. Je zou bijna het hele spel op de GamePad kunnen spelen, al is het een onhandige ervaring op zo'n groot veld. Maar dat doe je echt nooithebbenom naar beneden te kijken, tenzij je wilt -FIFA 13is een veel betere ervaring als je eenmaal leert hoe je met je team op de GamePad kunt spelen in plaats van te pauzeren en in de menu's te graven, maar je hoeft het nooit te doen en het onderbreekt het spel helemaal niet.

Beide games zijn trouwens een enorme stap boven alles wat ik ooit op de originele Wii heb gespeeld. Op hun best kunnen Wii U-games net zo goed zijn als de Xbox 360 of PlayStation 3, hoewel ze vaker nog een stap lager zijn in kwaliteit. De 1080p-uitvoer van de console is een enorme verbetering, maar details zijn nog steeds niet altijd zo scherp als op concurrerende platforms, en ik merkte zeker meer haperingen en gevallen frames op dan ik had verwacht. De Wii U lijkt een stap voorwaarts te bieden voor ontwikkelaars, maar is in het beste geval gelijk aan het bestaande pakket.

Mario heeft zijn aanraking niet verloren, maar hij heeft ook geen nieuwe trucjes

Ik schaam me om toe te geven hoeveel plezier ik heb gehad met spelenZing Feest 4. Niet omdat het een geweldig spel is — dat is het niet, dankzij de onhandige interfaces en te weinig songkeuzes — maar omdat zang- en dansspelletjes leuk zijn. Er is een externe microfoonaccessoire voor de Wii U (op onverklaarbare wijze geen draadloze - hij wordt aangesloten op een USB-poort en er zit een monsterlijk snoer aan vast), en je zingt gewoon. Er is een Party-modus voor meerdere spelers, maar het is vreemd gedaan: je krijgt geen score of zelfs echt een wedstrijd, je zingt gewoon terwijl je naar de tv moet staren. Nogmaals, de GamePad wordt misbruikt — het zou een geweldige manier zijn om songteksten te laten zien terwijl je beweegt en zingt, maar in bijna elke modus zul je voor je televisie moeten zingen en niet voor je publiek.

Just Dance 4is eigenlijk hetzelfde — het is een leuk dansspel, maar het is geen bijzonder geweldig Wii U-spel, behalve een leuke 'Puppet Master'-modus waarin je bewegingen kunt dicteren die de andere spelers moeten volgen. De game vereist ook dat je een Wii-afstandsbediening vasthoudt terwijl je speelt, waardoor ik me realiseerde hoezeer ik verwend ben door de gadgetvrije ervaring van het spelen van een Xbox-game met Kinect.

Ik realiseerde me al snel dat een Wii-afstandsbediening niet alleen een stokje was om vast te houden tijdens het dansen, maar eigenlijk een cruciaal onderdeel van de Wii U-vergelijking. Het is nodig voor multiplayer in bijna elke game en voor alles waarvoor bewegingsdetectie vereist is. Het is ook belangrijk voor het spelen van games die zijn ontworpen voor de Wii, die compatibel zijn met de Wii U en spelen zoals je zou verwachten. Vreemd genoeg bevat geen enkel Wii U-pakket een Wii-afstandsbediening, maar ze zijn gemakkelijk te vinden en werken prima met de nieuwe console. Zorg ervoor dat je mentaal de prijs van een of twee Wii-afstandsbedieningen toevoegt aan je aankoop van de Wii U.

Multiplayer is eigenlijk een van de vreemdere ervaringen met de Wii U. Voor de meeste games gebruikt één speler de GamePad en alle anderen gebruiken Wii-afstandsbedieningen. Dat op zichzelf zorgt voor een soort onsamenhangende ervaring, alsof je allemaal naar hetzelfde kijkt, maar je zit op je telefoon terwijl iedereen ernaar kijkt op tv. In veel games is de speler met de GamePad de enige die echt speelt, en de andere spelers zijn als ondersteunende acteurs - het is minder als coöp en meer als held en hulpje. De enige uitzondering die ik vond was Metroid Blast, waarin je samenwerkt om, nou ja, slechteriken te doden. In dat spel zijn de ervaringen met de GamePad en de Wii-afstandsbediening niet beter of slechter, maar gewoon anders - je zit in een voertuig op de GamePad en te voet met de afstandsbediening, maar beide zijn leuke ervaringen die zijn afgestemd op hun hardware. Nogmaals, het potentieel is er - het is alleen nog niet volledig gerealiseerd.

'Draagbaar'

'Draagbaar'

De Wii U komt dicht - verleidelijk dichtbij - in de buurt van een draagbare console. Zo dichtbij zelfs dat ik me constant afvroeg waarom de GamePad niet de console was en het op de tv aangesloten stuk een randapparaat.

De GamePad en console maken verbinding met elkaar via een ad-hoc Wi-Fi-verbinding, die absoluut naadloos werkt - er is geen vertraging en ik had helemaal geen verbindingsproblemen. Nintendo zegt dat de twee delen tot 25 voet uit elkaar zullen werken, maar ik ontdekte dat het soms veel verder kon zijn; ze hielden contact overal in de Verge-kantoren of in mijn appartement, zelfs door muren heen. Dat betekent voor games alsNieuwe Super Mario Bros. IN, waar alle gameplay ook op de GamePad plaatsvindt, heb je je tv niet eens meer nodig - zet gewoon de console aan en speel op je GamePad. Dat is een geweldige manier om te voorkomen dat u de tv van uw gezin monopoliseert, en het bevrijdt u zelfs van een tv. Overal waar een stopcontact is, kun je een aantal Wii U-games spelen met de GamePad.

Door de kracht van de GamePad wilde ik nog meer

Het werkt zo goed in deze gevallen dat ik het niet kan helpen, maar zou willen dat Nintendo helemaal met het idee ging. Waarom maak je geen draagbare console die volledig zelfvoorzienend is, maar zoiets als de Wii U wordt wanneer hij is aangesloten op of aangesloten op je tv? Het kan een apparaat met één scherm zijn, zoals de Vita, of een apparaat met twee schermen, zoals de Wii U. Apparaten zoals de iPad, Nexus 7 en PlayStation Vita bewijzen dat goede graphics in kleine verpakkingen kunnen worden geleverd, en het zou een slimme richting voor Nintendo om ook te gaan. Zelfs als de console zelf kleiner was (en niet die omslachtige steen had), zou het iets zijn dat je in een koffer of zelfs een rugzak zou kunnen gooien. Helaas is dat echter niet wat de Wii U is. Ik hield van spelenNieuwe Super Mario Bros. INin bed terwijl de console buiten in mijn woonkamer zoemde, maar ik wou dat het niet zo'n beperkt gebruiksgeval was.

Software

Apps en software

Nintendo krijgt geen derde kans om de media goed te krijgen

Zodra je de Wii U aanzet, is het bekend Nintendo-tarief. De basisinterface is niet veel veranderd sinds de laatste generatie Wii - wit is de dominante kleur, Mii-personages en blokken domineren de interface, en alles is groot en gemakkelijk te navigeren en te vinden. Het is allemaal erg low-fi, maar het klaart de klus prima.

Stap één is, zoals altijd, het maken van een Mii-personage. Op de Wii U fungeert het Mii-personage zowel als je avatar in games en als de representatie van je gebruikersaccount - de console biedt plaats aan maximaal 12 gebruikers op één apparaat en je logt in op je eigen Mii wanneer je de Wii voor het eerst inschakelt U. U kunt zelfs een wachtwoord instellen om uw saboteurvrienden buiten uw games te houden. Wanneer je je Mii-personage maakt, kun je kiezen uit alle beschikbare functies om je gevirtualiseerde zelf te creëren, of je kunt een foto van jezelf maken met de camera aan de voorzijde en het systeem jouw perfecte Mii laten uitzoeken. Ik was een beetje beledigd door de neus die de Wii U koos, maar ik moet zeggen dat mijn personage erg veel op mij leek.

Om elf uur, letterlijk minuten voordat de Wii U in de verkoop ging, bracht Nintendo een enorme patch uit voor het systeem. De update nam een ​​console die volledig offline was, waardoor je in feite niets anders kon doen dan schijven plaatsen en games spelen, en deze op internet bracht.

Ten eerste zijn er de contentbronnen, die op de Wii erg ontbraken - gameconsoles zijn ook steeds meer entertainmentbronnen, en Nintendo heeft die boot op een grote manier gemist. De Wii U doet het veel beter en geeft je toegang tot Amazon, YouTube, Hulu en Netflix – Netflix is ​​nu beschikbaar, en als het een indicatie is van de hele ervaring, dan deed Nintendo het hier best goed.

Je navigeert via een vertrouwde interface (Netflix ziet er precies hetzelfde uit als al zijn andere apps) en kiest iets dat je wilt bekijken. Standaard streamt het rechtstreeks naar de tv (de console ondersteunt uiteindelijk 1080p), maar met één aanraking kun je het in plaats daarvan op de GamePad spelen. Ik geef Nintendo veel lof voor hoe het de integratie hier heeft afgehandeld - het is perfect. De GamePad is een geweldige manier om door inhoud te navigeren, en de mogelijkheid om op de controller zelf te kijken betekent dat je Netflix kunt kijken terwijl iemand anders de tv gebruikt. In die zin repliceert de GamePad echt enkele belangrijke tabletfuncties.

volgende macbook pro

De internetmogelijkheden van de Wii U gaan ook verder, dankzij het nieuwe Nintendo Network. Het werkt zoals je zou verwachten, wat een enorme verbetering is ten opzichte van de door elkaar gegooide eerdere aanbiedingen van Nintendo. Het begint met de gebruikers-ID, de spil van al uw gegevens - opgeslagen games, webbladwijzers en instellingen zijn allemaal gekoppeld aan uw gebruikers-ID. (Je kunt maximaal 12 gebruikers tegelijk hebben op de Wii U.) Je gebruikers-ID is ook de manier waarop mensen je vinden om games te spelen, wat een enorme verbetering is ten opzichte van de lange numerieke 'vriendcodes' die je vroeger moest onthouden en delen om online te spelen.

De eShop is alleen te navigeren op de GamePad en het is een voorspelbaar eenvoudige interface: je kunt games doorbladeren of zoeken, erover lezen en ze kopen. Het doet me een beetje denken aan de iOS App Store, met zijn tabbladen voor schermafbeeldingen en beoordelingen. Er zijn 23 games beschikbaar bij de lancering in de eShop, inclusief alles vanAssassin's Creed 3enZombieUnaarZing feestenKampioenen van het spelfeest. Het is duidelijk dat deze winkel een hub voor Wii U-games gaat worden, en dat maakt extra opslagruimte nog belangrijker - de winkel waarschuwt Basic-bezitters eigenlijk om een ​​externe harde schijf aan te sluiten voordat ze beginnen met het downloaden van enkele van de grotere games.

Nintendo heeft redelijk goed werk geleverd door alles in één portaal te binden - je gebruikt hetzelfde account om games te kopen, videochatten en gegevens op te slaan. Dat is echt flauwe lof, aangezien de ecosystemen van Xbox en PlayStation al jaren superieure online systemen bieden, maar ik weet zeker dat Nintendo-bezitters zullen nemen wat ze kunnen krijgen.

De toevoeging van een webbrowser is in theorie leuk, maar ik durf te wedden dat je de browser van de Wii U niet vaker dan een paar keer zult gebruiken. Het is eigenlijk verrassend snel, maar het geeft pagina's vaak verkeerd weer, het heeft twee alomtegenwoordige werkbalken die veel van het toch al kostbare schermruimte op de GamePad in beslag nemen, en het is ongelooflijk eenvoudig. Voor een snelle zoekopdracht is het prima (en alleen al om die reden ben ik blij dat het bestaat), maar tussen de ondermaatse ervaring en het vreselijke toetsenbord op het scherm, zul je dit niet veel willen gebruiken.

Nintendo beweert dat dit het begin is van een netwerk en zegt dat het toegang zal bieden tot de Nintendo Network-services op smartphones en pc's. Dat zou een heel eind zijn in de richting van het versterken van het Wii U-ecosysteem, maar gezien de ietwat matte aanpak van het bedrijf tot nu toe, houd ik mijn adem niet in.

Nintendo belooft ook een first-party platform voor het verenigen van al deze inhoud, genaamd TVii. TVii is een combinatie van tv-gids, afstandsbediening (de GamePad heeft al een aantal universele afstandsbedieningsfunctionaliteit ingebakken, maar deze is beperkt), en on-demand service. Dat komt echter pas in december. Hetzelfde geldt voor Nintendo Network, het bod van het bedrijf om een ​​toegangspunt te creëren voor downloadbare content en online gameplay. Nintendo zet veel stappen in de goede richting, maar het is een inhaalslag voor Microsoft en Sony, wiens jaren-oude consoles al deze functies hebben.

De hele gebruikersinterface is ook verbazingwekkend traag en laggy, wat weinig zin heeft op zo'n systeem met een lage resolutie. Elke keer dat u naar het hoofdscherm gaat, duurt het 10 of 15 seconden om te laden - apps duren net zo lang, zelfs als ze alleen de foutmelding 'dit werkt nog niet' weergeven. Mario heeft 30 seconden nodig om te laden, gedurende welke tijd het een statische foto toont zonder indicatie dat er iets gebeurt. Geduld is een schone zaak, maar verwerkingskracht ook. Ik heb de eerste niet en de Wii U heeft de tweede niet.

Langzaam en lage resolutie is een lelijke combinatiedienblad

dienblad

(Opmerking: ongeveer een maand nadat we deze recensie oorspronkelijk hadden gepubliceerd, zette Nintendo zijn TVii-functies aan. Dit zijn onze gedachten nadat we ze hebben gebruikt.)

Nintendo erkent duidelijk dat gameconsoles het middelpunt zijn geworden van de huiskamers van veel mensen, en kent de omvang van de kans die het met de Wii heeft gemist. Daarom propte het bedrijf elke tv- en contentvriendelijke functie die het maar kon bedenken in de Wii U, van een universele afstandsbediening tot de apps voor Amazon, Hulu en dergelijke.

Maar de meest ambitieuze functie van Nintendo verscheen ongeveer een maand nadat hij was gelanceerd op mijn Wii U. TVii (uitgesproken als, nou ja, TV) is een deels tv-gids, een deel on-demand service en een deel SmartGlass-achtige metgezel op het tweede scherm. Het kwam via een enorme download op de Wii U - ik denk dat het downloaden van updates is wat ik het meest doe met de Wii U - en beloofde in wezen mijn afstandsbedieningen helemaal te elimineren. De Wii U zou in theorie mijn tv moeten kunnen bedienen, dingen voor me kunnen vinden om naar te kijken en me zelfs naar iets beters kunnen leiden als er niets aan staat behalveEend dynastie.

Zoals het hoort voor de Wii U, is de lijst met functies aanlokkelijk, maar de uitvoering schiet tekort. TVii is onhandig en frustrerend vanaf het moment dat je het begint te gebruiken. Na het al te bekende eindeloze laadproces, wordt u gevraagd om wat basisinstellingen uit te voeren: voer uw postcode en kabelprovider in, selecteer uw favoriete films, tv-programma's, kanalen en sportteams, en u bent klaar om te gaan . Behalve dat het installatieproces niet inhoudt dat je ervoor moet zorgen dat je tv is gekoppeld aan de GamePad. Dat is een apart proces en TVii geeft je geen indicatie van wat je moet doen of hoe je daar moet komen (het staat in de systeeminstellingen), dus dingen zullen waarschijnlijk een tijdje kapot lijken.

Zodra alles eindelijk is aangesloten, werkt de hypervisuele TVii-interface veel zoals Peel, of de interface die ik op een paar tablets heb getest. Het startscherm heeft vijf opties - Favorieten, Tv, Films, Sport en Zoeken - en u kiest er een om in te zoomen op wat u wilt bekijken. Op tv kun je bijvoorbeeld een visueel raster zien van de programma's die op dit moment worden uitgezonden, waarbij de programma's die je als favoriet hebt geselecteerd als eerste worden getoond; selecteer een programma en vervolgens een aflevering, en de Wii U kan je tv automatisch afstemmen op het juiste kanaal. Het kan zelfs worden geïntegreerd met je TiVo DVR en de inhoud daar indexeren, maar helaas heb ik geen TiVo om mee te testen.

Het is een leuke manier om te zien wat er op het programma staat zonder dat je door een hele gids hoeft te bladeren – hoewel de op rasters gebaseerde gids hier ook is, als je je vrijblijvend voelt of gewoon wilt kanaalsurfen. Het is een leuk idee en werkt goed, behalve dat wanneer je iets kiest dat je wilt bekijken, je eerst moet bevestigen dat de tv op de juiste ingang staat, en als dat niet het geval is, moet je op de juiste tikken en tikken en druk dan op 'Ja' voordat er iets gebeurt. Of je kunt gewoon je afstandsbediening gebruiken.

Een van de coolste dingen van TVii is TV Tag, een functie waarmee je 'mee kunt volgen op de GamePad terwijl je naar je sportevenement of tv-programma kijkt'. Ik had visioenen van SmartGlass, controleerde relevante informatie over de cast en aflevering, en voor zover ik weet is dat wat TV Tag is - maar aangezien alles wat ik probeerde me vertelde dat 'TV Tag momenteel niet beschikbaar is voor deze show,' ik kon niet zeggen. Sport profiteert ervan door statistieken en live updates op de GamePad te tonen terwijl je de wedstrijd op tv bekijkt. Dat deel is best geweldig.

Als tv-gids is TVii vaag nuttig. Voor films is het echter in principe nutteloos. Theoretisch gezien, als een film waarvan je hebt gezegd dat het een van je favorieten is, momenteel op tv is, kun je er direct op afstemmen, maar tenzijHet uitstekende avontuur van Bill en Tedis je favoriete film ooit (in dat geval is de kans groot dat hij momenteel wordt afgespeeld op Comedy Central), het enige dat TVii doet, is je een link presenteren om de film op Amazon te kopen. Netflix-integratie zou iets handiger kunnen zijn, en Nintendo zegt dat dat eraan komt, maar voor nu is het slechts een rotonde Amazon-interface.

Beneden in de rechterbenedenhoek van elk TVii-scherm staat een pictogram dat een geringde externe interface oproept, wat verreweg het meest consistente handige aan TVii is. Het geeft je de standaardknoppen - afspelen, volume, nummers - maar biedt ook met één druk op de knop toegang tot alle kanalen die je bij de eerste installatie als je favorieten hebt genoemd. Breng het stuur omhoog, tik één keer en je bent op ESPN. Tik nogmaals, op naar FX, je gaat. Ik heb altijd al een afstandsbediening willen hebben met knoppen voor mijn 25 favoriete kanalen, en de Wii U en TVii doen het.

Er is een sociaal stukje van de TVii-puzzel, waarmee je kunt tweeten over wat je aan het kijken bent of over dingen op Miiverse kunt posten. Ik begrijp echter niet waarom je niet gewoon je telefoon of tablet zou gebruiken om dingen op Facebook en Twitter te posten; en wie in de wereld plaatst updates op Miiverse?

Nintendo's updates hebben de prestaties op een paar plaatsen verbeterd - naar het startscherm gaan is nu bijvoorbeeld een beetje sneller - maar al het andere blijft brutaal traag. Er zit een seconde of meer tussen het indrukken van iets op de GamePad en een reactie op de tv, waardoor bladeren door menu's of scrollen door invoer bijna onmogelijk is. Elk menu duurt enkele seconden om te laden, elke actie meerdere om te voltooien - ik verspilde te veel tijd met TVii kijken naar de GamePad en niet kijken naar wat ik wilde kijken.

Zoals het geval is met zoveel dingen met de Wii U, is Nintendo hier iets op het spoor. Ik hou van het idee dat de GamePad mijn enige echte afstandsbediening is, voor mijn tv, mijn settopbox en mijn Wii U. Hij is te groot om te verdwalen, een groot touchscreen is geweldig, en sommige functies en organisatorische gereedschap is echt handig. Het is ook een slimme zet van Nintendo, die erop uit is om de GamePad altijd in je handen te houden, of je nu Mario wilt spelen of kijkenParken en recreatie. Maar het is zo traag, en zo omslachtig op sommige plaatsen, dat ik nog steeds constant naar de enorme en ondoorgrondelijke afstandsbediening reikte die bij mijn tv werd geleverd. Want als ik daar op een knopje druk, gebeurt er echt iets.

Onze recensie vanNintendo Wii U

Randscore 7van de 10

Goed spul

• Als het goed wordt gebruikt, is de GamePad een geweldige functie
• Draagbaarder dan de meeste consoles
• Online functies zijn goed geïmplementeerd

Slecht spul

• Onhandige, goedkope bouwkwaliteit
• Laggy-interface
• Het gebruik van GamePad is verwarrend en onduidelijk

Dit kan ooit een geweldige console zijn, of een slechte - nu is het in niemandsland

Ik had een aantal 'ah ha!' momenten met de Wii U. Er zijn dingen die het kan doen, dingen die mogelijk worden gemaakt door het tweetal GamePad / console, die zowel geweldig als uniek zijn. Ik vond het geweldig om FIFA-spellen op het touchscreen van de GamePad te diagrammen en ze vervolgens op mijn tv uit te voeren. Ik vond het heerlijk om Super Mario Brothers U overal in mijn appartement te kunnen spelen zonder ook maar iets te missen. Ik gebruik nog steeds graag de Wii-afstandsbediening om rond te rijden.

de divisie 2018

Maar deze briljante momenten worden voorlopig overschaduwd door de onhandigheid van het systeem. Het is een gloednieuw paradigma voor videogames, en er zijn duidelijke en frustrerende groeipijnen: de GamePad is te vaak verwarrend en onlogisch geïmplementeerd, en het creëert een aantal echt vreemde spelervaringen, vooral wanneer je met vrienden speelt.

Dan is er het feit dat de Wii U zelf, met zijn chique materialen en gigantische oplaadstenen, meer lijkt op een prototype dan op een gepolijst product. Het touchscreen is een puinhoop, de controller voelt alsof iemand de knoppen verkeerd in kaart heeft gebracht, en zelfs de console is groter en onhandiger dan hij zou moeten zijn.

Al met al is de Wii U nog steeds evenzeer een technische demo als al het andere. Het kan opmerkelijke dingen doen, maar wat die dingen precies zijn en hoe we ze het beste kunnen gebruiken, moet nog worden bepaald. De gameplay in Wii-stijl is net zo leuk als altijd, maar het is overtroffen door Kinect en Nintendo doet hier weinig om terrein te winnen. De nieuwe console zou geweldig kunnen zijn als ontwikkelaars meegaan en slimme manieren bedenken om het hele systeem te gebruiken. Of het kan een grafisch zwak systeem zijn met een gigantische controller en een verschrikkelijk media-ecosysteem.

Nintendo wordt geconfronteerd met een ongelukkig kip-en-ei-probleem. Ontwikkelaars zullen geen tijd besteden aan het zingen van hun Wii U-games tenzij veel mensen de console kopen, en veel kopers zullen de console overslaan tenzij de games geweldig zijn. Nintendo kan ook niet vertrouwen op zijn lead-in: Wii-verkopen hebbenkelderdein het afgelopen jaar, die in een veel sneller tempo daalde dan zijn nog oudere Xbox- en PlayStation-concurrenten. De nieuwe factor van de Wii is misschien uitgewerkt, omdat klanten meer mediafuncties en een betere spelervaring eisen - Nintendo moet opnieuw bewijzen dat het een echte concurrent is.

Ik weet niet welke toekomst de Wii U te wachten staat. Maar totdat het duidelijk is, koop ik er geen.