Netflix's Anon is een augmented reality neo-noir nachtmerrie
Schrijver-regisseur Andrew Niccol pakt het belang van privacy aan, met gemengde resultaten
Charlie Brooker'sZwarte spiegelheeft de markt vrijwel in het nauw gedreven op door technologie geïnspireerde dystopie, maar lang voordat premiers seks hadden met varkens of autonome robothondenterroriseerden de Schotse heide, daar was het werk vanAndrew Niccol. De schrijver-regisseur kreeg voor het eerst aandacht voor zijn speelfilmdebuut,Gattaca, een sciencefictiondrama dat een toekomst uitbeeldt waarin genetisch geprefereerde burgers een superieure positie genieten in een door eugenetica gevoed kastensysteem. En in films alsS1m0neenOp tijd ,hij bleef de duistere implicaties onderzoeken van de onvermijdelijke opmars van technologie.
Zijn nieuwe filmAnoniem, die nu beschikbaar is op Netflix, volgt dezelfde trend - alleen deze keer richt Niccol zijn schijnwerpers op privacykwesties en de Orwelliaanse implicaties van een wereld waarin het leven van iedereen constant wordt vastgelegd in naam van veiligheid. Tenminste, dat isAnoniempotentieel. De realiteit van de film is iets minder indrukwekkend. Het is een prachtige film met een uitstekende technische uitvoering en meeslepende acteurs, waaronder Clive Owen en Amanda Seyfried als hoofdrolspelers. MaarAnoniemmaakt nooit de belofte van zijn kernideeën waar. Het is een beminnelijke thriller die zeker goed zal zijn voor een paar plezierige uren in het leven van Netflix-abonnees, hoewel het waarschijnlijk niet dezelfde impact zal hebben als het beste werk van Niccol.
Waarschuwing: kleine spoilers voor Anoniem hieronder.
Sal Frieland (Owen) is een detective in een wereld waar implantaten met augmented reality alomtegenwoordig en onbetwist zijn. Van kinds af aan beleven burgers elk moment van hun wakkere leven met een heads-up-display dat over hun visie is gelegd en informatie, gegevens en manieren biedt om op afstand te communiceren met de fysieke wereld. Het is net als Google Glass, alleen ingebouwd in de hoofden van mensen, en niet helemaal verschrikkelijk. Maar samen met die interface komt wat een record wordt genoemd - een video-opname van alles wat elk individu in zijn leven ziet. Dat is waar de detectivetaken van Frieland binnenkomen; hij doorzoekt het geheugen van mensen om te bepalen wie wat heeft gedaan, en lost misdaden op door letterlijk door de ogen van de slachtoffers te kijken - of de daders.
Het is net als Google Glass, alleen niet verschrikkelijk
Voor zover Frieland en zijn wetshandhavingscollega's weten, is het systeem onfeilbaar - totdat ze worden geconfronteerd met een reeks moorden waarbij het lijkt alsof hun visie is gehackt en vervangen door het perspectief van hun moordenaar. Wanneer Frieland een mysterieuze, anonieme hacker (Amanda Seyfried) tegenkomt, een cijfer dat helemaal uit de trackingdatabase is verdwenen, vraagt hij zich af of zij de verantwoordelijke kan zijn. Dat zet aan tot een onderzoek dat hem de meest basale veronderstellingen over zijn surveillancestaatsmaatschappij in vraag stelt.
Dat klinkt misschien als de ingrediënten van een gelikte, futuristische riff opMinderheidsverslag, maar waar Niccol echt mee heeft gemaakt?Anoniemis een goede ouderwetse noir. Frieland is een gebroken man met een drankprobleem en een ex-vrouw die hij niet los kan laten. Seyfrieds mysterieuze hacker draagt alle kenmerkende stijlfiguren van een femme fatale. De film is soms regressief. Op een gegeven moment concluderen de mannelijke rechercheurs dat de hacker seks heeft met en vervolgens bijna iedereen vermoordt met wie ze zaken doet, blijkbaar zonder andere reden dan het bekende archetype van de zwarte weduwe. Maar de film zet sommige van die conventies op hun kop tegen de tijd dat het zijn conclusie bereikt.
Het genre zorgt wel voor een effectieve sfeermaker, vooral in combinatie met de gekantelde hoeden en retrokostuums samengesteld door kostuumontwerper Christopher Hargadon en de grimmige beelden van cameraman Amir Mokri. Niccol is altijd bedreven geweest in het creëren van futuristische alt-werelden, en hetzelfde geldt inAnoniem, met de sobere esthetische gevoeligheden van de film en het gebruik van bestaande locaties die het een gevoel van tijdloosheid geven.Anoniemportretteert een wereld die noch volledig in het verleden, noch volledig in de toekomst is geworteld. Het is een mengelmoes, die oude en nieuwe referenties samenbrengt en de indruk wekt van een toekomstige samenleving die gecharmeerd is van de stijl van het verleden om zichzelf te aarden.
Het best gerealiseerde stukje toekomstvoorspelling van de film zijn advertenties
De grote uitzondering hier is de futuristische AR-overlay. De film duikt vaak in de subjectieve standpunten van de verschillende personages, en laat zien hoe Frieland iemands naam, leeftijd, beroep en andere opvallende details bij hun gezicht ziet opduiken wanneer hij ze op straat tegenkomt, of hoe een gesprek in een vreemde taal kan worden vertaald in realtime ondertitels. Het is visueel druk, maar niet genoeg om onwaarschijnlijk te zijn als een potentiële toekomstige gebruikersinterface. Dan zijn er de advertenties.Anoniemspeelt slechts kort met het idee, maar in de film zijn er geen fysieke tekens of advertenties, alleen microgerichte virtuele advertenties die verschijnen via de individuele AR-interface van elke persoon. In een vroege scène loopt Frieland langs een display met luxe horloges, en als hij dichterbij komt, krijgt hij echt te zien hoe het zou zijn om een van de horloges om zijn pols te hebben. Het is waarschijnlijk het best gerealiseerde stukje toekomstige prognose in de hele film, omdat het zo onvermijdelijk aanvoelt. Klanten kunnen nu al augmented reality smartphone-apps gebruiken om virtuele meubels in hun huis te plaatsen;Anoniem’s nemen lijkt de voor de hand liggende volgende stap.
Het probleem met het hele ding is echter dat de film duidelijk over de gevaren van een wereld wil gaan waarin mensen hun privacy hebben opgegeven - maar de wereld die het presenteert lijkt eigenlijk niet zo verschrikkelijk. De AR-functionaliteit waar iedereen mee leeft, lijkt aanmatigend, maar er is echt nut dat redelijk overtuigend is. En hoewel er duidelijk een reflexmatige negatieve reactie is op het idee dat een of andere overheidsinstantie alles opneemt wat we zien en horen, draait de film om een detective die aantoonbaar de technologie goed gebruikt en het inherente morele dilemma van zijn eigen premisse rationaliseert. .
Zelfs het idee van opdringerige, gepersonaliseerde advertenties, die zenuwslopend waren in eerdere films zoalsMinderheidsverslag, komt over als niets meer dan de evolutie van het moderne web-browsen inAnoniem. Juist datgene dat het idee in de film zo overtuigend maakt - dat het voelt als zo'n logische sprong vanaf waar we nu zijn - berooft het ook van elke sinistere urgentie. In feite is de enige kracht die beweert datiedervan deze dingen zijn eigenlijk slecht inAnoniemis de mysterieuze hacker van Seyfried en ze lijkt geen motivatie of verklaring te hebben buiten een grappige slogan in de laatste momenten van de film.
De film laat zijn meest angstaanjagende ideeën op tafel liggenEr is één ding dat aanvoelt als een aantoonbare bedreiging inAnoniem, echter: het idee dat een altijd-aan augmented reality-display kan worden gekaapt om iemand te laten denken dat ze dingen zien die er niet zijn. Het is een ideeZwarte spiegelheeft eerder verkend, inDan Trachtenberg's waarschuwend verhaal over gamenAfspeeltest . Het is zo'n huiveringwekkend idee, het dient als het brandpunt vanAnoniem’s trailer, maar in de film zelf is het eigenlijk niets meer dan een rimpel die wordt gebruikt voor een vermakelijke actiescène of twee. Het is jammer, want dat idee lijkt de meest interessante en opwindende afhaalmaaltijd van de film. Schadelijke krachten die onze perceptie hacken, lijken een perfecte metafoor voor het tijdperk van Russische Twitter-bots en gegamede Facebook-algoritmen, maar de film laat het concept grotendeels onontgonnen, waardoor het vreemd achter de tijd voelt, ondanks zijn futuristische neiging.
Niet elke film hoeft een actuele allegorie te zijn voor de culturele uitdagingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Er is veel goed gemaakt, wegwerpplezier bij het kijken naar Frieland die zich een weg baant door het mysterie van de vreemde moorden en het kijken naar de verrassingen van de film. MaarAnoniemis geen popcornfilm; het is een verheven, arthouse-vriendelijk drama dat iets wil zeggen, en Niccol heeft duidelijk gevoelens en ideeën over de problemen waarin hij de film verpakt.Anoniem, hij is gewoon niet in staat om een overtuigende zaak voor hen te articuleren. Veel interessantere ideeën op tafel laten liggen is geen misdaad. Maar het laat de film voorbestemd, net als Seyfrieds mysterieuze hacker, om spoorloos in de digitale ether te verdwijnen.
Anoniemis nu beschikbaar op Netflix.
pokemon go fest
