DJI Mavic Air review: draagbare fotograaf

Een deel Mavic Pro, een deel Spark, allemaal heerlijk

leven in deze wereld met knippen & plakken

Voor een fotograaf of een videograaf is de hoeveelheid uitrusting die ze kunnen meenemen tijdens een shoot vaak beperkt tot wat er in hun tas past. Als videoregisseur voorDe rand, mijn grote tas is geladen met meerdere camera's, lenzen, batterijen, statieven, houders en andere accessoires. Dat betekent dat ik vaak mijn oude Phantom 3 drone moet achterlaten, wat ook betekent dat ik de mogelijkheid laat om geweldige luchtfoto's te maken. Met de nieuwe Mavic Air van DJI hoef ik die compromissen niet meer te sluiten.

De nieuwe $ 799 Mavic Air deelt veel overeenkomsten met zowel deDJI Sparken deMavic Proen Pro-platina. Net als die modellen is het een compacte drone met een 12-megapixelcamera en een handvol verschillende vlieg- en opnamemodi. Het is niet gericht op professionals, maar eerder op hobbyisten of enthousiastelingen die misschien hun eerste drone kopen voor luchtfotografie en videografie en niet tevreden zijn met de beperkte creatieve opties van de Spark. De Air heeft ook een aantal nieuwe trucs, zoals nieuwe technologie voor het vermijden van obstakels.

Hoewel het niet per se wordt verkocht als een professionele camera-drone, wilde ik zien of de Mavic Air geschikt zou kunnen zijn voor serieuzer foto- en videowerk. Helaas is het niet helemaal geschikt voor veeleisende droneografen, maar dat betekent niet dat het geen geweldige drone is.

Foto door Vjeran Pavic / The Verge

Voordat we het hebben over hoe het is om met de Air te vliegen en te fotograferen, zijn er een paar ontwerpdetails om door te nemen. Ik kan niet geloven dat ik dit over een drone ga zeggen, maar dit product ziet er geweldig uit. Over het algemeen zijn drones niet iets dat je associeert met een goed ontwerp; ze hebben de neiging om eruit te zien als oversized vliegende insecten. Daarentegen is de Air verrassend strak. Het heeft mooie materialen, aantrekkelijke kleuren en een premium afwerking.

Het bepalende kenmerk van de Air is de draagbaarheid. Het hele pakket, van de drone zelf tot de batterijen en de nieuwe afstandsbediening, is allemaal ontworpen voor eenvoudige opslag en transport. Het is verreweg de meest draagbare drone in de line-up van DJI.

Foto door James Bareham / The Verge

Enkele van de meest slimme ontwerpaanpassingen zijn te vinden in de afstandsbediening. De thumbsticks zijn nu verwijderbaar en kunnen worden opgeborgen onder de armen die je telefoon vasthouden. Dit maakt het veel gemakkelijker om de afstandsbediening in de meegeleverde tas van de Air op te bergen. (Het kostte me een paar minuten om ze te vinden toen ik voor het eerst met de Air vloog.) Vreemd genoeg vereist het opladen van de afstandsbediening Micro USB, maar de drone zelf heeft een USB Type-C-poort om beeldmateriaal over te brengen. Het is niet logisch dat er twee verschillende USB-kabels nodig zijn.

De Air is ook erg stevig. De opvouwbare poten klikken mooi op hun plaats, al moet je soms de propeller over de poot duwen, wat vreemd kan aanvoelen. In tegenstelling tot de Mavic Pro, waar de gimbal zichtbaar was, verbergt de Air de 3-assige gimbal in het lichaam van de drone zelf. Het zijn dat soort veranderingen die het reizen veel gemakkelijker maken.

Foto door Vjeran Pavic / The Verge

Helaas heeft de camera van de Air, die snel het belangrijkste onderdeel van elke drone wordt, me niet weggeblazen. Het deelt dezelfde kleine sensor als de Spark en de Mavic Pro en Pro Platinum, wat betekent dat het een beperkt vermogen heeft om een volledig scala aan heldere en donkere tonen in één scène vast te leggen. Het biedt wel een lichte verhoging van de videokwaliteit, althans op papier: de Air maakt 4K-video's met 30 fps met een bitsnelheid van 100 Mbps, vergeleken met Pro's 4K-beeldmateriaal met 60 Mbps. De 3-assige gimbal is dezelfde als die op de Mavic Pro, en het is beter dan de eenvoudigere, 2-assige gimbal die op de Spark wordt gebruikt. Voor foto's legt hij dezelfde 12 megapixels vast als de andere.

Een ding om te overwegen, vooral als je commerciële fotografie doet, is dat de beeldsensor in de Air kleiner is dan degene die je zou vinden in de Phantom 4 Pro. En het verschil is merkbaar. Als je echt, echt serieus bent over dronografie, wil je om deze reden misschien de Mavic-lijn helemaal overslaan.

Foto door Tyler Pina / The Verge

Flying the Air kan op drie manieren worden gedaan. De meest gebruikelijke manier is wat DJI de bekabelde verbinding noemt, met behulp van de meegeleverde afstandsbediening in combinatie met je telefoon. Het is een beetje een verkeerde benaming omdat er hier geen echte draden worden gebruikt. Dan is er de draadloze verbinding, die volledig afhankelijk is van uw telefoon. De laatste modus is een handsfree gebarenbesturingssysteem, dat beschikbaar is op zowel de Spark als de Mavic Pro. In mijn tests werken gebaren net zo goed als in eerdere modellen. Ze reageren redelijk, en ja, je voelt je als een Jedi. Toch zul je als videograaf zelden iets voor ze vinden, omdat de camera naar je toe moet zijn gericht om ze te laten werken.

De controller lijkt op degene die je bij de Pro krijgt, behalve dat hij geen display heeft en de thumbsticks moeten worden bevestigd voordat je kunt vliegen. Het mist ook de tweede draaiknop waar je de belichting kunt aanpassen, wat het ingewikkelder maakte om mijn belichtingsinstellingen aan te passen tijdens het vliegen.

De eerste koppelingsproblemen bezorgden me een paar hoofdpijn voordat ik zelfs maar kon vliegen

Ik had aanvankelijk wat problemen om de Air aan mijn telefoon te koppelen. (Mijn telefoon wilde steeds naar mijn thuisnetwerk springen.) Toen het eenmaal was gekoppeld, moest ik elke keer dat ik de drone opnieuw moest gebruiken, het apparaat opnieuw koppelen, wat natuurlijk snel vervelend werd. DJI stelde voor te wachten tot de groene lampjes op zowel de afstandsbediening als de drone oplichten, voordat de app wordt gestart, wat voor het grootste deel de truc deed. Ik kreeg nog steeds af en toe fouten met betrekking tot het kompas, maar meestal zou een snelle reset het probleem oplossen.

Een ander belangrijk verschil tussen de oude Mavic Pro en de Air is dat Air vertrouwt op een Wi-Fi-verbinding in plaats van op radiofrequentie of RF. Sommigen verwelkomen die verandering misschien niet, maar in mijn tests was het echt geen probleem, afgezien van de eerste koppeling. Het grote nadeel is een verlies van bereik, maar de beste praktijk voor drone-vliegen is om niet buiten je gezichtslijn te gaan, waardoor je veel dichterbij blijft dan de bereiklimiet. Toch zijn er piloten die deAir fly slechts de helft van zijn toch al beperkte beloofde bereik.

Ik verloor de videolink een paar keer tijdens het vliegen, maar het had geen invloed op mijn beeldmateriaal. Maar zo je ogen verliezen kan zenuwslopend zijn, zelfs voor ervaren piloten.

Foto door Tyler Pina / The Verge

De grote nieuwe technische functie van de Mavic Air is een vlieghulpmodus genaamd APAS, een afkorting voor Advanced Pilot Assistance System. Alle eerdere DJI-drones vertrouwden op het vermijden van obstakels, wat probeert te voorkomen dat ze tegen bomen, muren en andere objecten botsen. Het verschil is dat APAS het eigenlijk over of rond objecten laat vliegen, in plaats van gewoon tot stilstand te komen. In mijn testen heeft dit heel goed gewerkt. Ik probeerde het meerdere keren in een boom en naar mezelf te vliegen, en elke keer stuurde de drone weg en omzeilde objecten. Het faalt ook elegant: als de lezing van het gebied slecht is, blijft de drone gewoon op zijn plaats zweven.

De videokwaliteit van de Air is slechts een kleine verbetering ten opzichte van de Mavic Pro

Misschien wel het belangrijkste voor een droneograaf zijn de beelden die ze kunnen vastleggen, en voor het grootste deel ziet de Air er goed uit. Het is een kleine stap hoger dan de Pro Platinum, dus upgraden van dat model is waarschijnlijk niet de moeite waard. Het verschil in bitrate is niet iets dat je zult opmerken zonder de beelden op grotere schermen te bekijken. Toch biedt de hobbel in bitrate meer gegevens om mee te werken in de postproductie. Het grootste probleem met kleinere sensoren is hun beperkte dynamische bereik, en de verhoogde bitrate van de Air lost dit probleem niet op.

Als je overdag fotografeert, ziet alles er scherp en rijk uit. Maar zodra je een scène introduceert met een hoog contrast, zoals een zonsopgang, begint het beeld uit elkaar te vallen. Bij weinig licht hebben schaduwpartijen veel ruis en verliezen al hun details. Dit gebeurt zelfs bij het fotograferen in het Cinelike-kleurprofiel, dat meer flexibiliteit biedt om de belichting te manipuleren tijdens het bewerken.

Beelden gemaakt door de Mavic Air:

Rasterweergave

Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge
Foto door Vjeran Pavic / The Verge

Stilstaande foto's hebben vergelijkbare problemen, maar het vermogen van de Air om RAW-bestanden te maken geeft me veel meer flexibiliteit bij het verwerken ervan, dus het is minder een probleem.

Ik vlieg meestal met drones in de handmatige modus, omdat het me de meeste controle geeft over de opnamen die ik maak. Maar er is één automatische vliegmodus waar ik geobsedeerd door ben, en die heet Asteroid. In deze modus identificeert en focust de drone op jou, vliegt achteruit en omhoog in de lucht waar hij ongeveer een minuut zweeft, en maakt een sferische 360-graden opname. De app voegt vervolgens automatisch de video en foto's samen tot een enkele clip. Het is een wild effect dat leuk is om te gebruiken voor intro's of outro's van een video.

Je kunt ook sferische 360-foto's maken, die er geweldig uitzien, maar de enige manier om ze weer te geven is op je telefoon via de DJI Go-app. De app doet al het naaiwerk voor je, maar individuele foto's worden ook op je kaart opgeslagen voor het geval je ze zelf wilt naaien. En misschien wil je: een paar keer deautomatisch naaien produceerde een aantal rare ghosting-effecten.

Gezien het compacte formaat van de Air, kunnen de prestaties in wind een punt van zorg zijn. We hebben tijdens mijn testperiode geen echt winderige dag gehad in San Francisco, maar ik kreeg wel de waarschuwing voor sterke wind toen ik niet echt dacht dat er een nodig was.

Korte levensduur van de batterij is de grootste beperkende factor van de Air

Tot slot de batterijduur. DJI brengt de vliegtijd op de markt als 21 minuten, en voor het grootste deel krijg je dat bij een volledige lading. Maar de werkelijke tijd die je nodig hebt om beelden vast te leggen, zal merkbaar minder zijn dan dat. Tegen de tijd dat je het in de lucht krijgt, plus de tijd om het terug te brengen voor de landing, kijk je naar ongeveer 15 minuten vliegtijd. De basis Air-kit wordt geleverd met slechts één batterij, wat de kortere vliegtijd nog beklemmender maakt. DJI biedt ook een optie van $ 999 die twee extra batterijen en een handvol andere accessoires toevoegt aan de standaardkit.

De Mavic Pro Platinum naast de nieuwe Mavic Air.

Foto door Vjeran Pavic / The Verge

De Mavic Air is echt het beste van twee werelden van de Mavic Pro en de Spark. Het heeft een iets verbeterde camera in een kleinere behuizing dan de Pro of Spark. Het zal waarschijnlijk nog steeds niet voldoen aan degenen die iets nodig hebben voor commercieel werk - dat is beter gediend door DJI's Phantom of Inspire-lijn - maar voor de rest van ons is de Mavic Air de te verslaan drone.

En voor mij ben ik behoorlijk opgewonden dat ik nu altijd een capabele drone in mijn rugzak heb.