Disney's nieuwe Dumbo is een opzichtige CGI-puinhoop
En Tim Burton heeft misschien eindelijk alle schijn van ziel verloren
Disney's productie van 2013 vanDe eenzame boswachterserieuze problemen gehad. Onder meer regisseur Gore Verbinskiervoor gekozen om zijn eigen historisch nauwkeurige treinen te bouwenin plaats van bestaande aan te passen of er een te maken vanuit CGI, waardoor de film enorm over het budget ging. Zijn versie vanDe eenzame boswachterwas een slechte en uiteindelijk vergeetbare aanpassing, vooral gedenkwaardig voor Johnny Depp's bewering dat zijn vermeende Cherokee-erfgoed en een Joann Fabric & Crafts nepkraai op zijn hoofd hem het recht gaven om het personage van Tonto te spelen.
De eenzame boswachter’s enkele reddende genade is, ironisch genoeg, die te dure trein, het brandpunt van het spannende actiedecor van de derde akte, ingesteld op een prachtig Hans Zimmer-arrangement van de William Tell-ouverture. De trein voelt echt aan terwijl hij door de westernset van de film raast, en dankzij zijn stevigheid kan het publiek contact maken metietsin de film. De scène bevat duidelijk echte, fysieke mensen, die een moeilijke roekeloze scène uitvoeren op een echte trein. De echte gevaar kan worden gezien op hun echte gezichten.
Dit alles benadrukt het centrale probleem met:Dombo, Disney's nieuwste live-action bewerking van een van zijn animatieklassiekers. Zodra een CGI-trein, golvende CGI-rook, CGI-stof opstuivend en een nep uitziende motorgrill in de vorm van eenAlice in Wonderland’s Cheshire Cat betreedt deze cartoonachtige, voornamelijk CGI-wereld,Dombozit in de problemen.
Terwijl de originele 1941Dombois slechts 64 minuten lang, de 2019-versie duurt amper twee uur en wordt geleverd met een achtergrondverhaal waar niemand om smeekte. De cartoon uit het midden van de eeuw concentreert zich voornamelijk op de dierlijke karakters, met de nadruk op Dumbo, het verlies van zijn moeder en zijn vriendschap met een goedaardige muis genaamd Timothy. Het bevat een cast van ondersteunende personages, waarvan de meest memorabele een trio Stepin Fetchit-achtige kraaien is, geleid door Jim Crow zelf.
Racistische stijlfiguren voelen nog steeds iets acceptabeler in Hollywood van 2019 dan een film die minder dan 90 minuten duurt, maar Disney besloot beide te vermijden voor deze remake. Tim Burton's hybride CGI / live-action versie richt de focus op de mensheid. Colin Farrell speelt Holt Farrier, een veteraan uit de Eerste Wereldoorlog die terugkeert naar zijn Amerikaanse circusfamilie nadat hij een arm aan het front heeft verloren. Zijn vrouw is tijdens zijn afwezigheid overleden, waardoor hij voor hun kinderen Joe (Finley Hobbins) en Millie (Nico Parker, die een echt afschuwelijke Christina Ricci-indruk maakt) moet zorgen, die ook wonen in het Medici Bros. Circus, dat wordt gerund door Max Medici (Danny De Vito). Wanneer Jumbo, een investeringsolifant, het leven schenkt aan Dumbo, het kalf met oren die groot genoeg zijn om als vleugels te gebruiken, trekt het circus de aandacht van een Walt Disney-achtige charlatan, V.A. Vandevere (Michael Keaton) en zijn trapezekunstenaar Colette Marchant (Eva Green).
app speling
Het weergeven van zeer gestileerde werelden is niets nieuws voor Burton, die voor het eerst sinds 2016 terugkeert naar regisseren. Miss Peregrine's huis voor eigenaardige kinderen . Zijn uitgesproken cartoon-gotische esthetiek is redelijk consistent in projecten zoals:Sleepy Hollow,Edward Scissorhands,Keversap,Sjakie en de chocoladefabriek, en meer. Hij heeft zijn griezelige esthetiek vaak gebruikt om verhalen te vertellen over buitenstaanders die proberen te achterhalen waar ze in de wereld passen en hoe ze door de reguliere samenleving moeten navigeren.
Zijn interesse in die buitenstaander-trope maakte hem de perfecte regisseur om het in te nemen tegen Lydia DeetzKeversap, Bruce Wayne in twee Batman-films, en ogenschijnlijk Dumbo, de verlegen olifant die tegen zijn wil in de schijnwerpers wordt geduwd vanwege zijn te grote oren. De visueel opzichtige, dynamische werelden die Burton eerder in zijn carrière creëerde, ondersteunden die verhalen vaak perfect, wanneer ze werden weergegeven met een mix van tastbare, praktische sets en make-up verbeterd met door de computer gegenereerde effecten. Maar sindsdienAlice in Wonderland, hij neigt naar voornamelijk digitale werelden die minder gewicht en stevigheid hebben, en meer een plastic glans.
Veel vanDombo’s dieren zijn te duidelijk rechtstreeks uit een harde schijf tevoorschijn gekomen. Dumbo en zijn moeder zien er allebei uit als JPEG's met grote ogen. Geen van beide is echt genoeg om de griezelige vallei in te gaan, maar ze zijn ook niet echt genoeg om overtuigende reacties uit te lokken van hun getalenteerde menselijke medespelers, die de film worstelen om te doen alsof ze zich bezighouden met alle groene schermelementen die hen omringen. Tijdens het rijden op de vliegende dikhuid ziet Eva Green eruit alsof ze een zaagbok van een gymnast voor haar leven vasthoudt. Colin Farrell voelt zich net zo verbonden met de CGI-babyolifant of de vele andere kunstmatige dieren als met een tennisbal.
Het is bijzonder frustrerend om te zien hoe Burton momenten van grootsheid nadert voordat hij snel de draad verliest. Vandevere's Dreamland-circus plaagt een Busby Berkeley-achtige uitvoering die nooit tot wasdom komt. In plaats daarvan komen de showgirls in Busby-stijl samen om een groep CGI-roze olifanten uit bubbels te creëren om rond te dansen voor het publiek van de show, waardoor het publiek met nog een andere digitale weergave achterblijft in plaats van echte artiesten. Dreamland heeft zo'n potentieel: wanneer Vandevere het Medici Circus verwelkomt met een processie, vullen de decors en kostuums het scherm met kleur. De blauwe kostuums van de showgirls vangen op dezelfde manier de focus van de cameraKapitein Amerika’s USO-meisjes deden dat ooit. De neproze olifanten daarentegen zijn letterlijk bleke imitaties van het echte werk.
Diezelfde slinger weg van elke geaarde realiteit lijkt zowel Danny DeVito als Michael Keaton aan elkaar te binden. Doorspekt met ingrijpende gebaren en een dosis geweldige gezichtstics, nadert Keatons gemene Vandevere-uitvoering het kamp, wat hem eigenlijk de meest bekijkbare persoon in de film maakt. DeVito krijgt niet veel om mee te werken inDombo, afgezien van er af en toe eenzaam uit te zien, of af en toe een oneliner te leveren met heel weinig enthousiasme. misschien hunBatman keert terugreünie was overhyped, maar Burton geeft zijn ervaren acteurs meestal meer om mee te werken.
een mem
Maar datmeerzou een diepere scriptbehandeling nodig hebben gehad en een beter gerealiseerde wereld om mee te communiceren. Op dit punt in zijn carrière lijkt Burton in beide niet geïnteresseerd. Het script lijkt ook niet geïnteresseerd in de vele vragen die worden opgeroepen door het simpele feit van:Dombo’s releasedatum. Net zoals Vandevere aanvoelt als een moderne echo van Walt Disney, herinnert Dreamland zich Disneyland.Dombodebuteert een week nadat Disney zijn fusie met Fox had afgerond, waardoor Disney zijn eigen presterende olifant kreeg - deFantastische vierenX-Menfranchises. Zoals verwacht kondigde de nieuw gefuseerde entiteit onmiddellijk ontslagen aan. Het is vreemd gepast dat Vandevere, na het samenvoegen van Dreamland met de Medici Bros. Circus om de spectaculaire vliegende olifant in handen te krijgen, probeert de originele artiesten van het circus te ontslaan, terwijl Max een boegbeeld wordt, een leidende rol bij het bedrijf. Vandevere is de schurk van de film, maar ziet Disney de ironie in?
Trailers die circusvoorstellingen belichtten en sterk leunden op de magie van de vliegende olifant en de kleurrijke wereld van Dreamland gemaaktlandDomboalsof het bedoeld was als een gedenkwaardig schouwspel. Als dat Burtons bedoeling was, heeft hij gefaald.Dombowordt al snel de McDonald's van films - technisch gezien een volledige maaltijd, maar niet bevredigend of substantieel. Het publiek zal het verhaal van Dumbo kunnen vertellen, maar het is onwaarschijnlijk dat ze krachtige zinnen of momenten zullen onthouden (afgezien van Colin Farrell die Dumbo Big D noemt), of grote emoties die hen terug zouden brengen voor een tweede kijkbeurt. De film heeft geen perfect uitgevoerde decorstukken, opzwepende muzikale aanwijzingen of zelfs belachelijke uitvoeringen - zoals die in het circusaanbod van 2016De grootste showman- die een belangrijk gevoel opwekken. Zelfs Parker's hoogdravende woensdag Addams-indruk als de klinische, wetenschappelijke Millie komt niet in de buurtmemorabelslecht.
Een onbedoelde lach van vreselijk kinderacteren zou welkom zijn geweest. Een volledig kampervaring zou perfect zijn geweest. Zelfs Jim Crow en zijn jive-talking vogelmaatjes uit de versie uit 1941 kunnen een vorm van vrijlating zijn geweest. De woede die wordt geïnspireerd door het zien van dat soort racisme op het scherm iseenemotie, tenminste, en het publiek verdient het om te voeleniets. Niemand waagt zich naar de bioscoop om zich van binnen dood te voelen. MaarDombo’s gebrek aan emotionele resonantie vormt een solide argument dat Tim Burton eindelijk zou kunnen zijn.
